14 Aralık 2020 Pazartesi

UZAK DURMAYA SEBEP


Onu uzaktan ilk  gördüğünde biliyordu.

Tam da yanına gitmek üzereydi neredeyse elini uzattığında omuzuna dokunacaktı.

Birinde evlenmişlerdi. Çok hastaydı ölümüne yakın bir deri bir kemik kalmış, gözlerinin önünde eriyip gitmişti.

Birinde okul arkadaşıydılar. Sokak kavgasında vuruluyordu.

Birinde aynı yerde çalışıyorlardı. Asansör düşüyordu ölüyordu.

Birinde aynı mahallede oturuyorlardı. Trafik kazasında ölüyordu.

Birinde ve diğer bütün birlikteliklerinde öldüğünü görmüştü. Defalarca aynı acıyı onlarca kez yaşamıştı. Ellerinde öylece ölüp gidiyordu. Bunu engellemesi imkansız görünüyordu. Her seferinde haykırarak çığlık atarak ağlıyordu.

Durdu ve yolunu değiştirdi.

Böylesi daha iyi oldu dedi. Önemli olan onun varlığı. Var olsun uzakta olsun elbet mutlu olur. Bir gün birini bulur evlenir. Bir kızı olur gözleri sevgiyle bakan. Sonra yazdığı kitaba döndü. Büyük evinin denize bakan balkonlu mutfağında kahvesini içerken gülümsedi.

15 Ağustos 2020 Cumartesi

MAHKUM

             


          30 yıllık kürek mahkumluğu. 30 yıllık zindan. Hücrede güneş görmeden, bileklerimden zincirli geçen 30 yıl. Küçük pencereden, demirlerin arasında görebildiğim mavi gökyüzünün altında, gün ışığının aydınlattığı kırlarda dolaştığını hayal ettiğim insanlar, benim burada çektiklerimden habersiz olacaklar. Duvarlara tırnaklarımla kazıdığım çizgiler benim ne yaşadığımı gördüler. 

          Çizgiler...  

          Her biri birbirine benzemez eğrelti duruşlarıyla seyrettiler gözyaşlarımı. Avuçlarım kan doldu. Çizdikçe yaşadığıma inancım arttı. Çizdikçe var oldum.

          Arada bir demir kapının altındaki küçük kapaktan atılan yiyecekler, üstüne tükürülmüş kuru ekmekler ve farelerin kemirdiğı parçalar... 

          Ölmemek için çaba gösteriyorum artık. Kapıdan çıkarken zincirlerimi sürüyorum yerlerde. Saçım başım dağılmış. Ellerim nasır tutmuş, ayak bileklerim morarmış. Ayak tabanlarım cayır cayır yanıyor, ağrıdan uyuyamıyorum bazı gecelerde.

           Kürekler...

           Yüklendikçe ağırlaşan, ağırlaştıkça yüklendiğim kürekler. Onların ne olduğunu bir ben biliyorum. Onlarla yaşanmaz fakat onlarsız bi hayatım da yok benim. Varlıklarına katlanmak zor. Kürekleri çekerken, akan damlalar denize karışıyor sessizce. Döndükçe dönüyor kürekler, suya vurdukça çıkan sesler beynimi dağıtıyor.  Küçük aralıktan sızan ışığın güneş olduğunu biliyorum. Güneş beni bilmiyor. Hep ilk defa görmüşcesine bakıyorum. Bana hiç uğramıyor. Onun benden haberi yok. Kendi yalnızlığım ve çektiğim kürekler dışında kimse de yok. Burası karanlık. 

          Hayal meyal seçebildiğim insanlar, onlar da mahkum. Ne ben onların çektiklerini hissediyorum ne onlar benimkini. Herkes kendi dünyasında ve kendi kürekleriyle yaşamaya çalışıyor.

          Sevdiğim unutmuş mudur? En son hangi halimle hatırlıyor?

            Gardiyanlar insafsız,. İğrenç bakışları hep üzerimde geziniyor. Bir yanlış gördüler mi kırbaçları sırtımda şaklıyor. Kırbaçların rengi tıpkı yüzleri gibi simsiyah. Gözleri kısık ve kırmızı. Hepsi birer uşak. Efendilerinin hizmetine girmişler, efendilerine dönüşüyorlar kırbaçları şakladığında. Efendilerinin kahkahasını dinliyorum. O, korkunç yeri göğü inleten kahkahası, ben kalbime döndüğümde yaşlı zayıf bir kadının, kısık kısık gülmesine dönüşüyor. "Kih kih kih kih." Gül şimdi gülebildiğin kadar. Ben de o günü bekliyorum ki senin aşağılandığın, hizmetine girenleri terk ettiğin o günü. Hepsinin yaptıklarına pişman olduğu o günü. Yüzüne tükürdüğüm o günü bekliyorum.

          Seyirciler var bir de kürek mahkumlarını izlemeye gelen.  Yüzleri  pudralı, dudakları kırmızı, saçları lüle lüle kadınlar.  Soluk benizlerinde maske gibi envai çeşit boyalar. Bizimle ilgilenmiyorlar esasen,  görmek istedikleri  bizim çektiğimiz çile. Çilelerimizi izlemeye, kikir kikir gülmeye geliyorlar. Çilelerimiz onlar için süslü, nakışlı.

          Uyanamadığım kâbuslardayım hep... Seni görüyorum. Yürüyorsun, arkandan geliyorum. Seni hiçbirinde bulamıyorum. Sen hep uzaklaşıyorsun ben sana ulaşamıyorum. Kum tepeleri üzerinde yalınayak... Ne arıyorsun, nereye gidiyorsun? Belki sen de bulamadın izimi. Ben hep senin peşindeyim sen beni göremiyorsun. Fakat güneş, bedenimden geçip kalbimi yakıyor. Seni bitmeyen seraplarda görüyorum gündüz. Gece yıldızlara körüm.

            Kürek mahkumu kadın da olur muymuş diyorum içimden, burada ne arıyorum ben?

9 Haziran 2020 Salı

ŞEMS VE MEVLANA

     
Sems ve Mevlana


       Deniz sonsuzluğu, damla da yokluğa ermek isteyen insanı temsil ediyor. İnsan hakikate ulaşınca ondan başkasının olmadığını anlar. Kendisinin de bu denizde bir parça olduğunu hayretle görür. Hatta parça bile olmadığını farkeder. Zindanda olmamızın tek amacı, o denize atlayacak cesareti elde etmemiz içindir. Biz dünyamızda yaşadığını zanneden tutsaklarken, O bize kurtulma fırsatını vermiş. Fakat bizde cesaret var mı yokmu onu test ediyor. Öyleyse ruhunu O'nun gören her ruhu da O'ndan görür. Peki öyleyse görünen kimdir? Kimi görmektedir. Her göz ile seyreder, her göz ile seyredilir. İmtihan sırrını kavrayanlara bu kolay gelir. Kavrayamayan için dünya bir zindan ve vahşet yeridir.

      Şems Mevlana'yı neden çok sevdi bilir misiniz? O güne kadar onu tam olarak anlayan çıkmamıştı. Mevlana ise Şems'i gördükten sonra Hakk'ı daha önce hiç görmediği şekilde seyreyledi. Bu yüzden de ayrılık acısıyla yandılar.

     Şems çocukken de tuhaf geliyordu insanlara. Göğe baktığında ötesini, yere baktığında içinde sakladıklarını, insanlara baktığında ruhlarını görüyordu. insanlarla kavga etmiyordu aslında. Nefisleriyle tartışıyordu. Samimiyetsizlikten bıkmıştı. Mevlana'da önyargısız bir anlayış, hesapsız bir kalp, sorgusuz sualsiz kabul gördü. Gönül kapısını sonuna kadar açtı. Mevlana gördüğü güzellik karşısında kendinden geçti. Artık ondan sonra geri dönülmez bir sarhoşluk içine düştü.

    Şems Mevlana'ya şöyle dedi.

    Dilsiz dudaksız sözler söyleyeceğim sana        
    bir şeyler anlatacağım bütün kulaklardan gizli, 
    herkesin ortasında konuşacağım;
    ama senden başka duyan olmayacak…

    Neden hiç bir araya gelemediler?  Varlık tümüyle imtihan üzerine kuruludur. Kolaylık, zorluk, acı, mutluluk, sevmek ya da sevilmemek, düşmek ve arkasından kalkıp yola devam edebilmek insan için bir döngüdür. Herkesin imtihanı farklıdır. Onlarınki çok ağırdır. Bunu gerçek fedakarlık ve sevgiyi bilmeyen anlamaz.

    Birbirlerinin zarar görmesine katlanamayacakları için bir daha birbirlerini hiç ama hiç görmediler.

18 Mayıs 2020 Pazartesi

ANNANEMİN FOTOĞRAFI




       Uzunca bir süredir kendimle konuşuyorum. Bazen de yazışıyorum. Öteki benin bunları okumadığını biliyorum. Oysa ne çok istedim beni anlamasını. Hiç duymak istemedi, hep reddetti. Belki bi cümleyi, içten yazılmış tek bi cümleyi okumak için azıcık hevesi olsaydı, her şey değişirdi.

       Annanem ben doğmadan önce öldüğü için, çocukluğumda onun yokluğunun acısını çok çektim. Birçok çocuk için bu, öyle kısaca üzerinde durulup, unutulacak bir şey olmasına rağmen neden bilmiyorum benim için bi travma gibiydi. Belki fazla hassas olduğum içindi. Belki de babannemin bana karşı sevgisizliğini, var olsaydı giderecek bir figürdü.

       Dedem benimle ne kadar ilgiliyse babannem de o kadar ilgisizdi. O hep ablamı sever, onu düşünür, benim görmediğim yerde ablamın ceplerini doldururdu. Babannemde bu ayrımcı sevgi sadece torunlarına karşı değildi elbette. En küçük çocuğunu her zaman diğerlerinden daha fazla sever kollardı. Kardeşler arasında o kadar alışılmış bir şeydi ki bu, itiraz edilmezdi. Babam çocukluğunda bulduğu her işte çalışıp evin ihtiyaçlarına katkı verirken, küçük kardeş, hep küçük kaldığı için durumundan memnun, rahat yaşamayı seven bi adam olmuştu. Kendini zorlayacak hiçbir işe atılmamış, kumarda kaybettiği paralar, babannem tarafından bir şekilde ödenmişti. Sadece babam değil tüm kardeşler onun ihtiyaçlarını karşılamak için vardı. At yarışlarına bağımlı, bi adam olup çıkmıştı. Eski ev yıkılıp apartman olduğunda, verilen daireler kardeşlere ortak paylaştırılırken tek daire amcama tahsis edilmişti.  Babannemin bu hali son nefesine kadar devam etti. Ölmeden önce dert ettiği tek evladı da oydu.
Amcam hala hayatta. Bu kez de oğlu, gelini ve dünürleri tarafından korunup kollanmakta, tüm ihtiyaçları yine başkaları tarafından karşılanmakta. Zannediyorum bazı insanlar hayatları boyunca hep şanslılar.

       Annanemden bahsetmeye devam edelim. Annem, onun çok becerikli ve iyi huylu olduğunu anlatırdı her zaman.
Çocuklugumda, annanemin fotoğrafına bakar ağlardım. Öldüğü için kızardım biraz da. Allah istese onu yaşatabilirdi neden yapmamıştı? O yaşasaydı her şey farklı olabilirdi. Annem kafayı temizlikle bozmuş bi kadındı. Sabahtan akşama kadar bitmeyen meşguliyeti yüzünden, ben de hep yalnız başıma bütün gün sokakta oynardım. Ne vardı evde bitmeyen? Bana neden zaman kalmıyordu. Sanki bütün işler oylanması için bi fırsatı ki sıra hiç bana gelmesindi. İstediği bir erkek çocuğa sahip değildi. Onlar bebekten arka arkaya ölmüşlerdi. Elde ben vardım ve yapacak bir şey yoktu. Annanem yanımızda olsaydı ona yardım edebilir, annem de bana kalırdı. Ya da birlikte evcilik oynar sokağa çıkmak zorunda olmazdım. Saçlarımı uzun uzun tarardı belki. Dizine yatıp onun bana anlatacağı hikayeleri dinler hayaller kurardım. O olsaydı beni çok severdi. Annem ağladığında, onun gözyaşlarını silerdi sonra. Ben bir çocuktum fakat her şeyi çok düşünüyor, hafızamda tutuyordum. Düşüncelerimde tekrar tekrar yaşıyordum. Öğrenmeye olan isteğim hiç bitmiyordu.  Sırf bu yüzden tehlikeli işlere kalkışıyordum. Uzun aramalar sonucunda hep beklenmedik yerlerden çıkıyordum.  Arkadaşlarım pek tekin olmayabiliyordu. Bunların hepsi bir çocuk için çok fazlaydı.

       O yoktu. Ben yalnızdım. Bu yalnızlığımı onunla ilgili fakat hiç gerçekleşmeyecek hayaller kurarak gidermeye çalışıyordum. Avucumda tuttuğum fotoğrafı uzun uzun inceliyordum. Solgun, düşünceli gözleriyle bakıyordu fotoğrafta.  Hiçbir şey söylemek istemiyor gibiydi. Yalnız ve çaresizdi.

       Köye gittiğimizde eksikliğini yine hissediyordum.  Yağlı, pulbiberli ekmeğimi camdan uzatan o değildi. Tuhaf olan, benden başka kimse onu özlemiyor gibiydi. Ondan bahsedildiğini hiç duymuyordum. Unutmuşlar mıydı?
Teyzem, konuştuğu zaman kendini dinleten bir kadındır fakat ağzından annaneme dair ufak bi hatıra bile duymadım. Annanem öldüğünde iki yaşındaymış teyzem, o da bi anda öyle kimsesiz kalmış. Teyzemi, dayımın eşi büyütmüş. O yuzden onu anne gibi sever.

       Birkaç yıl önce teyzemin kızı olan kuzenimle konuşuyoruz. Psikiyatriye gittiğini ve ilaç aldığını söylüyor. Yaşama isteğinin olmadığını, hayatta kalabilmek için çok çaba sarfettiğini anlatıyor.
Ben buna çok şaşırıyorum. Oldukça güzel, zeki, ayakları üzerinde durabilen çalışkan bi kız. Bunları konuştuğumuz zaman, onun da iki yaşinda bir kızı var. Depresyonu hakkında uzun uzun konuştuktan sonra bana diyor ki "Biliyor musun psikolojik rahatsızlıkların  kökeni aileye dayanıyor. Annanem de intihar etmişti." Ben bunu duyunca şoka giriyorum. "Bunu kim söyledi sana diyorum?" Çünkü o zamana kadar benim ölüm sebebi olarak bildigim, iç hastalığı. Kanser teşhisi konulamadı diye düşündüğumden, annanemin ölümü bende hep bi kanser şüphesini doğuruyor.

       Meğer annanem, dedemin baskılarına ve gelinleriyle yaşadıği sorunlara dayanamıyor zehir içiyor. Hastaneye yetiştirmek üzere traktöre bindiriyorlar fakat yolda ruhunu teslim ediyor. Ben bir kez daha yıkılıyorum. Bu arada, onun fazla iyi bir insan olmanın verdiği zorlukla başa çıkamadığını, herkesi asla memnun edemeyeceğini bir türlü kabullenemediğini, kimseyi kırmak istemediği halde insanların ona hiç acımadığını, bu yükü kaldıramamış olduğu için hayatından vazgeçtiğini filan düşünüyorum.

       Annemden hiçbir zaman duymadığım bu bilgiyi teyzeme soruyorum. Sadece susuyor.  Çantasında psikiyatristin ona verdiği ilaçlardan birkaç tanesini alıp içiyor ve başka bi konuya geçiyor. Teyzem bildim bileli bir sorun varsa susmayı tercih eder. Bu onun sorunlarla başa çıkma şeklidir. Problem konuşulmaz hep yokmuş gibi davranılır. Mesela kuzenim daha sonra eşinden ayrıldığında bu konudan hiç bahsetmedi.

       Kuzenim hala ilaçlarını düzenli bir şekilde içiyor.

       Elimdeki fotoğrafa dikkatlice bakıyorum. Öyle doğal ki gözümü ondan alabilmem mümkün değil. Elini tutmak istiyorum, bazen de sarılmak.... Olsa belki beni anlardı diyorum. Güneş yüzüne vurmuş saçları parlıyor. Sakladığı şeyler var biliyorum. Ben hiç psikolağa gitmedim. Psikiyatristin kapısından şöyle bi bakıp geçtim. Bu, benim sağlıklı olduğumun en büyük kanıtıdır. Fakat istediğim zaman delirme hakkım saklıdır.

3 Nisan 2020 Cuma

CORONA VİRÜSÜ DURDURMAK

      Bu yazıyı şu an gündem olduğu için ya da seo, takip, okunma kaygısıyla değil,  dünyanın ve tabii ki ülkemin insanlarının karşıkarşıya bulunduğu felaketi dile getirmek için kaleme alıyorum.

       Normal zamanlarda olsak, çalıştığım hedyelik eşya dükkanındaki işlerin yoğunluğundan ve bundan kaynaklı şiddetli ayak ağrılarımdan, aşırı yorgunluktan, kendime bile zaman ayırma imkanım olmadığından, bunları yazamazdım.

        Corona dolayısıyla bir süreliğine ücretli izne ayrıldım. Bu, tabii ki yeterince müşteri gelmediğinden, patronumuzun kararıyla oldu. Şimdi tadilat yapılıyor. Beni arayıp gelip gelmeyeceğimi sordular. Aslında çalışmak istemiyorum. İşten atılmak ise şu anda coronadan sonra başıma gelebilecek en büyük felaket olur. Senelik iznimin tamamını kullanma konusunda izin verdiler. Astım hastasıyım. Risk grubundayım. Benim gibi aslında şu ara calışmak istemeyen fakat ne yapacaği konusunda şaşkın, kendini çaresiz ve kimsesiz hisseden milyonlarca insan var. 

        Birçok kimsenin, bu virüsün ne olduğunu tam olarak kavrayamadığını düşünüyorum. Buna yakınlarım da dahil. Ben bir bilim insanı değilim. Virüsün oluşumu hakkında yeterince bilgi sahibi olduğum söylenemez. Buna rağmen ilk başladığı Çin'den itibaren bu güne gelinceye kadar, dehşetle tüm olan biteni, yaşanan acıları izliyorum. Dünyadaki can kayıplarına baktığımda ülkemin insanlarının yaşayacaklarını birçok insan gibi gercekleşmişçesine hissediyorum. 

        Yüzbinlerce insan ölebilir. Bunu söylemek, insanlarda kaos ya da panik oluşturmak anlamına gelmesin. İyimser tablolarla insanları sakin tutmak ya da virüsü, olduğundan daha basit göstermeye çalışarak herhangi bir insanın atlatabileceği bir şeymiş gibi sunmak, bi hayal dünyası kurmak, bugünü kurtarabilir fakat yarınlarda olabileceklerin önüne geçemez. 

        Başlarda bazı tv kanallarında hatta çoğunda basite indirgendiği için halkta oluşan yargıyı kırıp ciddiyetini kavratabilmek çok zor.

         Kimleri öldüreceği ile ilgili kesin bi karar veremeyiz. Gençlerin ya da bağışıklığı tam olanların kurtulacağı gibi bir genelleme yapmak, insanları önlem almada ciddiyetsizliğe sürüklüyor. Tv yayinlarında ve yapılan diğer yayınlarda, açıklamalarda buna çok dikkat etmeliyiz. Kaldı ki benim herhangi bi rahatsızlığı olup normal şartlarda yaşayabilecek insanım niye ölsün. "Yaşlı olduğu için kaybediyoruz" dediklerimiz neden ölsün. Onlar birilerinin annesi, babası, kardeşi ya da eşi değil mi? Yüzdelerin arkasında, bir zamanlar yaşamış insanlar yok mu? Tek bir vatandaşımızın dahi canının yanmasına müsaade edebilir miyiz?

        İtalya, İspanya ve ABD çok zor durumda. Ne kadar iyi bir sağlık sistemi kursa da hiçbir ülke, aynı anda binlerce hastanın tedavisi gibi bir yükü kaldıramaz. Kaldıramıyor da. Çin, başlangıçta bunu gizleyip yeterli önlemler almadığı için tüm dünyaya yayilmasına sebep oldu ve devlet olarak büyük bir felalete yol açtı. Ancak kendi ülkeleri açısından, daha sonra izolasyon konusunda sert tedbirler aldikları için kontrol altına alabildiler. Aksi takdirde yok edilemez bir virüsten bahsediyoruz

       İnsanlar biraraya geldiği müddetçe bunun önüne geçilmesi imkansız. "Evde kal" deyip ertesi gün işe gitmek konusunda "Sen bilirsin istersen git" demek cok yanlış. Bırakalım her seyi. Hayat tamamen dursun. Üç haftadan bahsediyorlar. Bu kadar bi zaman kimsenin evlerinden çıkmayacakları bir önlem alalım.  Artık paranın ya da aç kalmanın da bi önemi yok. Değişik vesilelerle yardımlar yapılıyor bi şekilde ayakta durmaya çalışırız. Ekonomi, itibar, seçilmek, iktidar ya da muhalefet olmak gibi, bizi önlem almaktan alıkoyacak her şeyden vazgeçelim.

        Tedbir almazsak çok insan ölecek. Geriye dönüp bakıldığında alınmayan sorumluluğun, tereddüt edilip verilemeyen kararların faturası inanın çok yüklü olacak. Ölen insanların hesabını soracaklar sizden. Yapılan hataları ve  yapılmayan ne varsa hepsinin hesabı sorulacak. Şehir ve bölge bazında da olabilir. Tüm ülke aslında psikolojik olarak sokağa çıkma yasağı gelmesini bekliyor. Biliyor ki bu karar alınmadığı müddetçe, işe gitmek zorunda kalacak ya da bazı sorumsuzlar sokaklarda dolaşmaya devam edecek.

        Bu ülke insanlarının güvenerek seçtiği yöneticilerimize ve tüm muhalefet partilerinin liderlerine söylemek istediğim; Partilerüstü davranmanın zamanı. Birlik ve beraberlik içinde, gelmekte olan felaketi durdurma zamanı. Siyasi çekişmeleri bir kenara bırakma zamanı. 

       Geç kalmayalım...


29 Mart 2020 Pazar

AŞKIN MASUM HALİ

       Çocukluğumda, dedemlerin oraya,  herkesin birbirini tanıdığı, akşamları sokakta kapı önlerinde muhabbetlerin döndüğü, çocukların hava karardıktan sonra, anneleriyle birlikte eve girdiği bi mahalleye taşınmıştık.

       Eski mahallemizi özlemekle birlikte, bu mahalledeki komşuluğu sevmiştim. Okulum uzakta olduğu için kaydımı yakındaki okula almışlardı. Annem evden mümkün olduğunca çıkmaz, babam çalıştığı için evde olmazdı.  Bir süre mahalledeki okula gitmiş, daha sonra bizzat kendim gidip eski okuluma kaydımı aldırmıştım. Birkaç mahalle aşarak gitmeyi ancak başarabildiğim okuluma tekrar kavuşmuştum. Yol boyunca sürekli düşünürdüm. İlgimi çeken bi ayrıntı beni saatlerce meşgul edebildiğinden yalnız yürümek hoşuma gidiyordu. Bazen ayrıldığiım okuldaki arkadaşlarla karşılaşıyor okulu neden bıraktığımla ilgili sorulara maruz kalıyordum. Tek sebebi vardı. Òğretmenimi seviyordum. Neyse bu benimle alakalı kısma son vereyim. Hikayenin asıl kahramanı ben değilim.

       Komşulardan birinin, bebekken menenjit geçirmiş genç bi kızı vardı. Fırına ekmek almaya gönderirlerdi. Fırıncının Sâdi adında oğlu vardı. Belki adı Sadullah'tı da kısaltıp öyle söylüyorlardı. Uzun boylu, yeşil gözlü yakışıklıydı. Çok da efendi çocuktu. Genellikle babasına yardım etmek için fırında olurdu. Okuyor muydu bilmiyorum. O zamanlar lise çağlarındaydı.

       Bizim kız, ekmek alırken onu görüp aşık oluyor. Çocuk herkese olduğu gibi buna da sevimli ve güleryüzlü davranıyor. Kız da Sadi'nin sadece kendisine öyle davrandığını zannetmiş olacak ki ümide kapılıyor.
Tabii ne bilsin zavallı aralarındaki farkı. Kimi görse ondan bahsediyor.
Varsa yoksa Sadi. Şöyle dedi şöyle yaptı.

       Onu görmek için, sokakta kim varsa ekmeklerini alıyordu. Millet de bununla hem eğlenmek hem de ekmek alsın kendilerine diye, Sadi'yle ilgili sorular sorup onu konuşturuyordu.

       Kız biraz zeka özürlüydü. Aslında bu kusuru olmasa güzel de kızdı. Uzun, ince, sarışındı. Dalgalı saçları omuzlarındaydı. Mavi gözlerini kısarak konuşurdu. İncecik dudakları vardı. Annesi onu güzelce giydirirdi. 

        Kendinin bilincinde değildi zaar. Çocuk aklı büyük kalbinin peşinden gidiyor gibiydi. Tüm hayalleri Sadi'ydi. Adını söylerken gülümser, dudakları daha da incelir, gözleri kısılır, rengi görünmez olurdu. Onu çok seviyordu. Onunla evleneceklerini söylüyordu hep. 

       O zamanlar, ondan bahsettiği zamanlarda dinlerdim onu. İçimde ona karşı bir merhamet, biraz acıma, biraz da şaşkınlık belirirdi. Nasıl olup da bunları söyleyebildiğine şaşardım. Çocuk aklımla durumun garipliğini anlıyordum fakat anlam veremiyordum. Belli ki hepsini uyduruyordu.

       Konuşurken bazı kelimeleri bazı harfleri söyleyemezdi. Mesela Sadi diyemezdi de "Tadi Tadi" derdi. Hep iki kere tekrarlardı. Yine gözlerini kısardı. Dudakları incelir beyaz dişleri görünür, yüzü aydınlanırdı. Ondan bahsetmekten bile aşırı mutlu oluyordu. İnsanlar konuşacak bi şey bulamayınca hemen konuyu acıp kızı konuştururlardı. "Bugün Sadi'yi gordün mü?"derlerdi mesela. Ya da "Sadi fırına gelmiş bi bak" derlerdi de kız, sanki onu oradan görecekmiş gibi kafasını uzatır bakardı istemsizce.

       Annesi, yine insanların böyle sorular sorup onu konuşturdukları bi gün, "Sus artık yeter" diye kızını azarladı. Sonra dönüp diğerlerine;

"Konuşmayın öyle. Ayıp, günah, Allah'tan korkun" dedi.

Herkes sustu...

       O kısa sürede, günahlar birbir gözlerinin önünden film şeridi gibi geçmiş olmalı ki bir anda konu değişiverdi. Birkaç gün sonra deprem olduğunda, ben bu günahlara yordum. Öyle basit değil işte dedim. Bunun da bir bedeli olmalı.

       Aysel'e ne oldu?

       Yıllar sonra öldüğünü duymuştum ablamdan. Aklıma hemen Sadi geldi.
Ölünceye kadar "Sadi" demiş olabilir miydi?

18 Haziran 2019 Salı

HİÇ IŞIK YOK FARKINDAYIM

             ilk taşındığımızda büyük bir tedirginlik vardı bu şehre karşı içimde. Kimseyi tanımıyordum hiç arkadaşım yoktu. Küçük bi kasabadan geldiğimiz için kalabalık şehir,  o çok katlı apartmanlar, bilmediğim yollar beni nasıl korkutuyordu. Merdivenlerde karşılaştığım genç adam bizi öyle içten karşılamıştı ki bir anda içime dolan o tatlı huzur bana korkularımı unutturdu. Biz yerleşene kadar da her konuda yardımcı oldu. Annem de ilk fırsatta onu yemeğe çağırdı. Fotoğrafçıydı,  muhteşem bi gözlemciydi. Yorumları inanılmazdı. Her konuda bilgisi var gibi gelirdi bana. Kararsızlığa düşsem hep ona sormak isterdim. Onunla büyüdüm diyebilirim. Ailemden biri  gibi olmuştu sanki. Evine her gittiğimde çektiği fotoğraflara dikkatlice bakardım. Yeni bi şeyler var mı diye heyecanlanırdım. Hepsinin ayrı hikayesi vardı ve bıkmadan usanmadan bana anlatırdı.
Babamın memurluğu yüzünden harika geçen beş yıl da sona ermişti ve biz oradan taşınıp başka bir şehre gitmiştik. Ondan ayrılmak asla istemiyordum. Eşyalarımızı toplarken tıpkı ilk geldiğimiz gün bize yardımcı olduğu gibi yardım ediyordu. Gitmeden önce bir bahane bulup tekrar eve dönmeli ona bir kez daha sarılmalıyım. Tabii ki öyle bir şey olmadı ben gizli gizli ağladım. O sene üniversite sınavını kazanıp şehre tekrar dönmeliydim.  İnstagrama sık sık fotoğraf yüklüyor altına da ufak hikayeler yazıyordu. Sınavlara hazırlanırken çektiği fotoğraflara bakıp hayaller kuruyordum. Günler geçmek bilmiyordu. Onu her yerde arıyordum, herkeste. Kimse o değildi. Nihayet sınav günü gelmişti. Umutla girdiğim sınavda istediğim gibi bi sonuç elde edemedim fakat sırf onunla olmak için şehirdeki iki yıllık bir bölüme razı oldum. Aynı şehre bu kez bilerek ve isteyerek onunla olabilmek için gidiyordum.

           O, öyle akıllı ve sevimli ki tanıyanların ona kayıtsız kalması mümkün değil. Bunların gerisindeki içtenlik, o yapaylıktan uzak davranışları, olgunluğu inanılmaz. Beni her seferinde şasırtıyor. Basmakalıp bi düşüncesi yok. Zarar verebilecek güce sahip olduğunda bile bunu asla yapmayacak biri. Bana göre bir bataklıktaki inci tanesi.
             Konuştuğu zaman dikkatleri üzerinde toplamayı biliyor. Yeniliklere her zaman açık. Taraf tutmuyor objektif yaklaşıyor her konuya. Söylediklerinde hiçbir zaman kibir sezinlemedim. Öyle doğal ki. Başkalarının dediklerini de umursamıyor. Bazen komik ve saçma şeyler söylüyor düşündükçe gülüyorum. Yıllar geçtikçe daha olgunlaştığını görmek, yüzünün değişimini izlemek hoşuma gidiyor.

             O, tanıdıktan sonra hayatımı değiştiren adam. Eski mutsuz ve depresif halim yok şimdi. Belki onunla olmamak beni üzüyor. Karşısına geçip duygularımı söylemek istiyorum. İçimden geçen her şeyi, bunca yıl sessizce gelişen aşkımı anlatmak istiyorum.
Şimdi artık cesaretim var korkmuyorum.

              Bu satırları yazdıktan sonra telefonuna mesaj attım. İlk mesajımda inanılmaz heyecanlıydım. Sonrakilerde aklıma gelenleri, duygularımın ise bir kısmını temkinli bi şekilde ifade etmeye çalıştım. Uzun bi süre mesajlarımın hiçbirine cevap yazmadı. Okudu mu onu bile anlayamadım. O gün, artık ümitlerimin kırıldığı bir anda onu rahatsız ettiğimi düşündüm. "Bu yaptığımın ne kadar manasız olduğunu biliyorum" dedim. Geceleri  uyumadığını adım gibi bilsem de "Uyudun mu ki" diye mesaj attım. Aslında "Sanki moralin bozukmuş gibi hissediyorum, doğru mu? Sen kimseye aldırma. Seni ne yaparsan yap ne söylersen söyle seviyorum" demek istiyordum. Uyudun mu ki böyle bir şeydi işte. O da benim bu soğuk ve anlamasız mesajıma İstese cevap yazabilirdi. Sana ne evet uyumadım bile diyebilirdi. Hiçbir şey söylemeden Beni engellemeyi tercih etti. Anladım ki beni hiç sevmemiş. Fakat ben yine de vazgeçemedim ve evine kadar gittim.  İlerideki parkta, evini görebileceğim bir banka oturdum. Parktaki evlerinde oynaşan kedileri, salıncakta sallanan çocukları seyrettim. Onu beklerken hava kararmıştı. Parkta kimseler kalmamıştı.

             Nihayet, arabası uzaktan göründüğünde heyecandan kalbim duracaktı. Arabadan, bi arkadaşıyla birlikte indi. Sonra eve geçtiler. Tadım kaçmıştı. Nerden çıkmıştı bu arkadaş, neden yalnız değildi sanki.

             Gizlice arka bahçeden dolanıp, son bi kez daha onu uzaktan da olsa göreyim istedim. Arka pencere salona bakıyordu. Yaklaştım ve pencerenin kenarından içeri baktım. O ve arkadaşı öpüşüyorlardı. Şaşkınlıktan ve gördüğüm manzara karşısında yaşadığım şoktan,  başım dönmeye midem bulanmaya başladı. Homofobik değildim ama bu asla beklediğim bir şey değildi, olamazdı. Oradan koşarak uzaklaştım. Koştum koştum, sanki arkamdan beni kovalıyormuş gibi koştum. Gördüklerimi tekrar tekrar düşünüyor ve ağlıyordum. Onunla olmam artık imkansızdı. Beni hiçbir zaman istemeyecekti.

             Yıllardır sevdiğim adamın gay olduğunu öğrendiğimde, kafamda onunla ilgili kurduğum tüm hayaller bi toz bulultu olup üzerime yağıyordu.

              Geçmişi düşündüğümde tek bildiğim, bir hikayeden ibaret olma sevgilisi dışında, hiç sevgilisi olmadığı. Belki o da bir kadın değildi. Onunla ilgili komik şeyler anlatıyordu. Kadının, -belki de erkek olan sevgilisinin- trafik kazasında ölmesi dışında elimde hiçbir bilgi yok.

             Yıllardır ona karşı beslediğim duygular, aşkımın yazılara şiirlere olan yansıması, onsuz yaşayamayacağıma olan kendimi inandırmışlığım, acılarım bana şu an bi hayal gibi. Oysa tüm yazdıklarım, onun için hazırladığım tüm mektuplar ortada. Birini bile okuma zahmetinde bulunmadı. Mesajlarıma evet hayır gibi bi cevap bile alamadım. Beni engelledi.

              Fakat ben bu delicesine sevdayla nasıl da yapayalnız kaldım. Ona olan duygularım öyle yoğun ki, bir erkekten isteyebileceğim ne varsa hepsini göz ardı edebilirim. Bir arkadaş, kardeş gibi yine de sarılabilirim. Yeter ki onunla olayım. O tatlı, güler yüzünü görmeden nasıl geçer ömür.

              Bir yandan beni reddetmesine dair bu sebebe yaslanmak,  az da olsa beni rahatlatıyor. Sonuçta hangi kadın istenmemeyi kaldırabilir. Buna üzülmek ve inkâr etmekle, mantıklı bir şekilde kabullenmek arasında gidip geliyorum. Kabullenemiyorum...

               Sabahları uyanma sebebim; Şimdi artık kimsem yok. Başkalarına yalnızdım şimdi sana da yalnızım.