AŞKIN MASUM HALİ

       Çocukluğumda, dedemlerin oraya,  herkesin birbirini tanıdığı, akşamları sokakta kapı önlerinde muhabbetlerin döndüğü, çocukların hava karardıktan sonra, anneleriyle birlikte eve girdiği bi mahalleye taşınmıştık.

       Eski mahallemizi özlemekle birlikte, bu mahalledeki komşuluğu sevmiştim. Okulum uzakta olduğu için kaydımı yakındaki okula almışlardı. Annem evden mümkün olduğunca çıkmaz, babam çalıştığı için evde olmazdı.  Bir süre mahalledeki okula gitmiş, daha sonra bizzat kendim gidip eski okuluma kaydımı aldırmıştım. Birkaç mahalle aşarak gitmeyi ancak başarabildiğim okuluma tekrar kavuşmuştum. Yol boyunca sürekli düşünürdüm. İlgimi çeken bi ayrıntı beni saatlerce meşgul edebildiğinden yalnız yürümek hoşuma gidiyordu. Bazen ayrıldığiım okuldaki arkadaşlarla karşılaşıyor okulu neden bıraktığımla ilgili sorulara maruz kalıyordum. Tek sebebi vardı. Òğretmenimi seviyordum. Neyse bu benimle alakalı kısma son vereyim. Hikayenin asıl kahramanı ben değilim.

       Komşulardan birinin, bebekken menenjit geçirmiş genç bi kızı vardı. Fırına ekmek almaya gönderirlerdi. Fırıncının Sâdi adında oğlu vardı. Belki adı Sadullah'tı da kısaltıp öyle söylüyorlardı. Uzun boylu, yeşil gözlü yakışıklıydı. Çok da efendi çocuktu. Genellikle babasına yardım etmek için fırında olurdu. Okuyor muydu bilmiyorum. O zamanlar lise çağlarındaydı.

       Bizim kız, ekmek alırken onu görüp aşık oluyor. Çocuk herkese olduğu gibi buna da sevimli ve güleryüzlü davranıyor. Kız da Sadi'nin sadece kendisine öyle davrandığını zannetmiş olacak ki ümide kapılıyor.
Tabii ne bilsin zavallı aralarındaki farkı. Kimi görse ondan bahsediyor.
Varsa yoksa Sadi. Şöyle dedi şöyle yaptı.

       Onu görmek için, sokakta kim varsa ekmeklerini alıyordu. Millet de bununla hem eğlenmek hem de ekmek alsın kendilerine diye, Sadi'yle ilgili sorular sorup onu konuşturuyordu.

       Kız biraz zeka özürlüydü. Aslında bu kusuru olmasa güzel de kızdı. Uzun, ince, sarışındı. Dalgalı saçları omuzlarındaydı. Mavi gözlerini kısarak konuşurdu. İncecik dudakları vardı. Annesi onu güzelce giydirirdi. 

        Kendinin bilincinde değildi zaar. Çocuk aklı büyük kalbinin peşinden gidiyor gibiydi. Tüm hayalleri Sadi'ydi. Adını söylerken gülümser, dudakları daha da incelir, gözleri kısılır, rengi görünmez olurdu. Onu çok seviyordu. Onunla evleneceklerini söylüyordu hep. 

       O zamanlar, ondan bahsettiği zamanlarda dinlerdim onu. İçimde ona karşı bir merhamet, biraz acıma, biraz da şaşkınlık belirirdi. Nasıl olup da bunları söyleyebildiğine şaşardım. Çocuk aklımla durumun garipliğini anlıyordum fakat anlam veremiyordum. Belli ki hepsini uyduruyordu.

       Konuşurken bazı kelimeleri bazı harfleri söyleyemezdi. Mesela Sadi diyemezdi de "Tadi Tadi" derdi. Hep iki kere tekrarlardı. Yine gözlerini kısardı. Dudakları incelir beyaz dişleri görünür, yüzü aydınlanırdı. Ondan bahsetmekten bile aşırı mutlu oluyordu. İnsanlar konuşacak bi şey bulamayınca hemen konuyu acıp kızı konuştururlardı. "Bugün Sadi'yi gordün mü?"derlerdi mesela. Ya da "Sadi fırına gelmiş bi bak" derlerdi de kız, sanki onu oradan görecekmiş gibi kafasını uzatır bakardı istemsizce.

       Annesi, yine insanların böyle sorular sorup onu konuşturdukları bi gün, "Sus artık yeter" diye kızını azarladı. Sonra dönüp diğerlerine;

"Konuşmayın öyle. Ayıp, günah, Allah'tan korkun" dedi.

Herkes sustu...

       O kısa sürede, günahlar birbir gözlerinin önünden film şeridi gibi geçmiş olmalı ki bir anda konu değişiverdi. Birkaç gün sonra deprem olduğunda, ben bu günahlara yordum. Öyle basit değil işte dedim. Bunun da bir bedeli olmalı.

       Aysel'e ne oldu?

       Yıllar sonra öldüğünü duymuştum ablamdan. Aklıma hemen Sadi geldi.
Ölünceye kadar "Sadi" demiş olabilir miydi?