26 Temmuz 2017 Çarşamba

OLASI DEPREM

Deprem

             Aslında hep aklımda, hiç gitmiyor...

             O, sarsıntı sonrası ortaya çıkan çaresizlik, güvensizlik hissi. Yaşadığın dünyanın boşlukta dolaştığı yetmiyormuş gibi, bir de kürenin dışındaki güvenli kaya parçasında olduğunu zannederken, öyle olmadığını hissettiren o korkunç hareket. Çorum'da deprem olduğunda ilk defa farkına varmıştım. Bu şiddetle devam etmesi halinde başımıza gelebilecekleri ilk o zaman anlamıştım. Sonra bir gün duvar üzerimize doğru geliyor gibi oldu. Sene 99'du. Ben depremin olduğu yerden çok uzaktaydım fakat artık dünya o gün, güvenli olmaktan  çıkmıştı. Orada yaşanan felaketin boyutları sabah gün yüzüne çıkar gibi olmuştu. İlerleyen zamanlarda da daha önce hiç yaşanmamış bir yıkımla karşılaştığımızın farkına varmıştık. Ölen, yaralanan ve sakat kalan çok sayıda insan vardı.

             2010 yılında yayımlanan Meclis Araştırması Raporu'na göre 18.373 kişi hayatını kaybetti. 48 bin 901 kişi ise yaralandı. Resmi rakamlara göre 17.480 ölüm, 23.781 yaralı, 505 sakat ve 285.211 konut'un da hasarlı olduğu tespit edildi. Vikipedi de verilen rakamlar ise daha fazla 50.000 ölüm, ağır-hafif 100.000'e yakın yaralı olduğu söyleniyor.

              İzmit depremi öncesinde farklı şiddette çok sayıda deprem kaydedildiği fakat bunların Kandilli rasathanesi tarafından silindiği söylentiler arasında. Şimdi böyle bir şeyin yapılması oldukça zor. Bu tür hareketlilikler çok kişi tarafından takip ediliyor. Şu anda Türkiye'de büyük bir hareketlilik olduğu net bir şekilde gözlemleniyor. Belki de büyük bir deprem olmayacak fakat olma ihtimali üzerine konuşmak daha akıllıca gibi geliyor bana.

              Çanakkale'de son dönemlerde  ard arda hissedilen sarsıntılar sonrasında, bilimsel olmaktan çok uzak ve sorunun çözümüne hiçbir katkısı olmayacak şeyler söylendi. Bazı komplo teorileri gündeme getirildi ki, bunun neden olduğunu bir türlü anlayamadık(!) Sonra Manisa'da ve ardından İzmir'de, insanları sokağa dökecek kadar korkutan depremler tekrar hatırlamamızı sağladı. Bu yazıyı ilk hazırlamaya başlama tarihim Çanakkale'de depremlerin olmaya başladığı ilk günlerdi. Üzerinden aylar geçti. Depremler başka bölgelere kayarak ve sayısı da artarak devam etti. Bunca zaman bu kadar çok depremin ard arda olması oldukça korkutucu. Artık bırakalım boş lafları da olabileceklere bir bakalım.
     
              Prof. Dr. Mustafa Erdik ile Dr. Doğan Kalafat, İstanbul’u bekleyen büyük tehlikeyi Posta gazetesinde yorumlarken şunları söylüyorlar:

              Büyük İstanbul depremi senaryosuna göre, 7,2 büyüklüğünde 1 dakikalık depremde 30 bin bina yıkılacak. İstatistiklere göre her binadan ortalama 1 ölü, 4 de yaralı çıkarılıyor... Böylece 30 bin kişinin öleceği, 120 bin kişinin de yaralanacağı hesaplanıyor.

              Prof. Dr. Naci Görür ve Prof. Dr. Ahmet Vefik Alp, NTV televizyon  kanalında yayınlanan bir programda, Marmara depremi ve sonuçlarına ilişkin şunları söylüyorlar:
           
             Marmara'da en az 7,2 büyüklüğünde bir deprem beklediklerini açıklayan Prof. Görür, "Kırılacak parçaya da bağlı. Orta Marmara Çukuru'ndan Adalar'a kadar gelen kol 110 kilometre uzunluğunda. O kırılırsa 7,3 gibi deprem bekliyoruz"

            "Bu bakımdan bir önceki deprem kadar yıkım etkisi yaratabilir" diyen Görür, sözlerini şöyle sürdürüyor: "Çok ciddi, çok büyük bir deprem bu. Diğer bir olasılık da Adalar'ın güneyindeki fay parçası kırılırsa o da 60 kilometre uzunluğunda. O en fazla 7.0 büyüklüğünde, diğer faylar da 6.0'lar seviyesidedir.

             Görür, ayrıca deprem sonrası oluşabilecek tsunamiye de dikkat çekerek geçmişte 10 metre boyunda dalgaların görüldüğünü söyledi. Prof. Dr. Ahmet Vefik Alp de "7 ve üstü büyüklüğünde bir depremde 300 bin yapı yıkılabilir, 100 bin vatandaşımız yaşamını yitirebilir" diyor.

             7 büyüklüğünde tahmin edilen bir depremin sonuçları aklımızın alamayacağı sonuçlar doğuracaktır. Binlerce bina yıkılacak binlerce insan ölecek ya da sakat kalacak. Biz, tamamen hazırlıksız yakalandığımız böyle bir felakette, yine "Yaraları saracağız" nutukları dinleyeceğiz. Dinleyebilecek miyiz?

             Bazı deprem uzmanlarının yaptıkları yüreklere su serpen açıklamalar da olasılığı engelliyor değil. Tamam ben biraz bu konuda fazla korkuyor olabilirim ama hiçbir şey olmayacak korkmayın da ne? Biz ne yapıyoruz ona bakmak lazım. Mesele Marmara da değil. Sanki İstanbul etkilenmeyecekse önemli değil mantığını çok yanlış buluyorum. İzmir'de olursa hak ettiler de çok saçma. Manisa'daki sorgulanmıyor da İzmir sorgulanıyor. Ülkenin herhangi bir yerinde bu gerçekleşmesi halinde yaşanabilecekleri masaya yatırıp ondan sonra alınabilecek tedbirlere dönmemiz gerekiyor. Şu anda ülke olarak bütün başka şeyleri bir kenara atıp, olası depremin yine bir felaketle sonuçlanmaması için gerekenleri düşünmemiz ve yapmamız gerekiyor. Gerçi artık çok geç kalmış da olabiliriz.

               17 Ağustos'ta yaşananların sonrasında çok fazla şey söylendi. Nutuklar atıldı, vaatler verildi. Geriye dönüp baktığımızda bir arpa boyu yol alındığını görüyoruz. Yine başka şeyler gündeme geldi. Bu konu gündemin sonlarını bile teşkil etmedi.

             Tarih boyunca başlarından büyük deprem geçmiş birçok devlet, çıkarmış oldukları yasalar, yapmış oldukları denetimler sayesinde en az etkilenecek hale gelmişler. Özellikle Japonlar bu konuda çok öndeler. Japonya'da, bizde olsa şehirleri yerle bir edecek depremler olduğunda fazla etkilenmediklerini görüyoruz. Depremle yaşamayı öğrenmişler, alınacak tedbirlere, gerçekçi denetimlere ve yaptırımlara yönelmişler. Neler yaptıklarına bakarsak: Japonya'da binaların altında sarsıntıyı emen sistemler kullanılıyor. Çok katlı binalarda bile bu tür sistemlerin uygulanması sayesinde sarsıntının olumsuz etkileri en aza indirilmiş oluyor. Bu konuda hep yeni teknikler uyguluyorlar. Tamam biz yeni teknik de bulmayalım ondan geçtim. Japonya'yı taklit eder hale gelelim yeter.

           

21 Temmuz 2017 Cuma

PARİS MODA HAFTASI

               Paris moda haftası için tüm hazırlıkları tamamlamıştık. Uçak biletlerini asistanıma aldırdıktan sonra, tüm tasarımlarımı bir kez daha gözden geçirdim. Oldukça kaliteli ve yaratıcı tasarımlarla karşılarına çıkmalıydım. Aylardır bu proje için çalışıyorduk ve herkes oldukça heyecanlıydı. Tüm ünlüler defileleri izlemek için orada olacaklardı. Tüm koleksiyonu ayrı ayrı kontrol ettim. Mükemmel bir sonuç çıkarmıştık ortaya.

              Paris'e inip otele yerleştikten sonra, defilenin yapılacağı yere gittik. Podyumdaki tüm tasarımlarıma gözlerim yaşararak bakıyordum.

              Özellikle bu çok özel kostüm inanılmaz derecede ilgi gördü. Bu "Kral Çıplak" adlı koleksiyonumdan bir parça. Olağanüstü güzellikteki bu tasarımı izlemeye gelen çok değerli ünlü Michail....... orada satın aldı ve giydi. Kendisine çok teşekkür ediyorum.


"Pontolu Akordiyonlu Yarim" adlı çalışmam. Yine çok beğenilen tasarımlardan biri oldu. Önümüzdeki yıl sokaklarda görebiliriz belki.

"Çuval Giysem Yakışır!" adlı tasarımım. Tüm kadınları çuval giymeye davet ediyorum.

Bu da "Gelinliğimi Giydim Bekliyorum" adlı çalışmam.

"Yağmur Yağar Sel Olur, Şemsiyeni Unutma Islanırsın"  Olmadı yüzersin.

"Ben Nerdeysem Yorganım Orda" adlı tasarım. Gittiği yere uyum sağlayamayan tüm güzel ruhlu insanlar bu sizin için.

"Perdenle bütünleş" İnsan evine ait bir parça değil midir aynı zamanda? Bu tarz birkaç tasarımım daha var fakat onları şimdilik almadım. Bu, eve ait bütüncül yaklaşımları çok güzel ifade eden nadide bir parça.

"Spot ışıkları altında bir ömür" Podyumlarda arzı endam eden tüm mankenlere gelsin.

Veeee son tasarımım olan. "Papatya gibisin beyaz ve ince. Sev seveceksen gönlünce"

             Tasarımlarım, tüm moda otoriteleri tarafından ayakta alkışlandı. Ülkemi en iyi şekilde  temsil etmenin gururuyla döndüm.

              Siz nasıl buldunuz? Yorumlarınızı bekliyorum. Bir sonraki defilede görüşmek üzere. By by.

Not: Biraz da eğlenelim değil mi? Bunları Pinterest'ten buldum çok komik değiller mi? Çok gülünce üzerine bir hikaye yazıp paylaşayım dedim.

16 Temmuz 2017 Pazar

#dogamizdavar -Mim



             Sevgili Ece Evren'in başlatmış olduğu Mim'e #dogamizdavar ben de katılmak istedim. Güzel soruları için kendisine teşekkür etmek istiyorum. Severek cevapladım.

             1- Hayatınızda olmalarına izin vermek için, kişilerde hangi özellikleri ararsınız?


             Birçok insan hayatımızda izin versek de vermesek de varlar. Onlardan uzaklaşmamız bazen kan bağı, bazen de zorunluluklar dolayısıyla mümkün olmuyor. Bunun dışında çok severek ve mutlulukla benimle olmasını istediğim insanlarda birçok kişinin söylediği gibi ben de öncelikle samimiyet arıyorum. Tüm davranışları, sözleri gerçek olmalı. Yanında kendimi rahat hissetmeliyim. Yargılanmaktan, haksızca eleştirilmekten, beklemediğim türden ani tepkilerle karşılaşmaktan endişe duymamalıyım. Bencilce istekleri olmamalı. Alçak gönüllü olmalı. Beni olduğum gibi kabul etmeli.

             2-Ben ilk bakışta, ya da bir iki görüşte anlarım nasıl bir insan olduğunu diyenleriniz var mı?  Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda?

             İlk bakışta insanları tanırım demek büyük bir laf. Bu mümkün değil gibi geliyor bana. Fakat insanların çok küçük bir davranışı, bir sözü, kendileri hakkında önemli ipuçları verir. Bunu iyi analiz ederseniz, kısa zamanda doğru şekilde tanımak mümkün olur gibi geliyor. İnsanlarla ilgili analiz yapmayı severim.

             3-Birini sevmeniz için (sevgili, dost, arkadaş, hepsi) size sıcak davranması şart mıdır?

            Tanımadığın birini sevemezsin. Bana sıcak davranmasa bile başkalarına olan tavrı onu sevmemi sağlayabilir. Zaten bu durumda tanımış olurum. Neden yakınken sıcak davranmasın? Bu sayılanlar yakın grupta değil mi? :)

             4-Birine iyi bir insan dediğinizde, hangi yönleri bu tespitinizde ağır basar?

             İyi insan bana göre, menfaati olmadığı insana da diğerleri gibi davranandır. Başkalarına zarar vermeyen, faydası dokunan insandır.

              5-Dokunmak nedir sizce? İki manasıyla da rica etsem…

              Birini anlamaya çalışmak en güzel dokunuştur bana göre. Anlamak ve ihtiyacı olduğunda yanında olmak...

               Fiziksel olarak da dokunmak önemlidir. Sarılmanın insan psikolojisine çok iyi geldiği söyleniyor.

              6-Fedakâr mısınız?

              Bir uzmana çok başka konuda danıştığımda bazı sorular yöneltti ve cevaplamamı istedi. Bir süre konuştuktan sonra, öncelikle halletmem gereken sorunumun fazla fedakârlık yapmak olduğunu söylemişti ki bu iyi bir şey değil:)

              7-Birinin size iyiliği dokunsa minnet duygunuz sürer mi, o iyilik her hangi bir terslikte referans olur mu? Yoksa ?

               Yapılan bir iyiliği asla unutmak istemem ve bunun için çaba gösteririm. Hatta aynı insandan beni üzecek bir davranış geldiğinde, bana daha önce yapmış olduğu iyiliği hatırlarım. Onu o davranışına göre genelleyip bir çırpıda silip atmam. Eğer bu sürekli tekrarlanırsa biraz mesafeli dururum. İyiliği yine de unutmam. Fakat yapılan iyiliğin geleceğe dönük bir hesaba dayandığını hissedersem mümkünse iyiliği geri çeviririm.

               8-Sevgiyi bir iki cümleyle anlatabilir misiniz?

               İki cümlenin yeteceği türden bir şey midir ki anlatayım:)

               Sonsuzluktan gelen bir duygu bence. Aynı şekilde de sınırsız kabulü, anlayışı, hoşgörüyü, karşılıksızlığı, merhameti, şefkati içinde barındıran, neden ya da niçini sorgulanamayacak türden bir duygu.

                Ben de katılmak isteyen herkesi davet ediyorum.


11 Temmuz 2017 Salı

ADRİANA LİMA VE METİN HARA AŞKI



              Magazin gündeminden bahsedeyim istedim bugün. Bence yılın magazin olayı, Adriana Lima ve Metin Hara aşkı. 

              Öncelikle Adriana Lima kimdir onu bir konuşalım. Kendisi güzelliğiyle ün salmış, her defilede aranan, dünyanın en güzel kadınlarından biri. Bence ilk beşte. Onu Acun'un düzenlediği yarışmalara konuk olarak gelmesiyle Türkiye olarak tanıdık gibi geliyor. Orada sempatik, doğal ve oldukça samimi tavırlarıyla ülke olarak sevdik. Şahsen ben onun gerçekten güzel bir insan olduğunu düşünüyorum. Onun aynı zamanda çok iyi bir insan olduğunu hissediyorum. Fakat bahtı güzel mi? değil. Birçok kadın aldatıldığında, "Sorun sende değil bak Adriana Lima bile aldatılıyor" diyerek teselli verdik.

              Dün birkaç yerde adını duyduğumda "Ne olmuş?" dedim. Bir de baktım ki Metin Hara ile sevgili olmuşlar. Yani dünyada o kadar adam varken, bu kadın neden başkasını değil de Metin Hara'yı seçsin değil mi?

              Metin Hara'yı ilk olarak bir televizyon programında izlemiş ve onun hakkında da çok pozitif bir enerji almıştım. Aslında fizyoterapist, dinlediğinizde kendinizi huzurlu hissediyorsunuz. O günkü programda söyledikleri dikkat çekiciydi. "Benim anlattıklarım tamamen bilimsel. Modern tıbbın tedavisine destek türünden. Artık ben fizyoterapistin yardımına ihtiyaç duyulmayacak türden bir hayatı anlatıyorum. İnsanlar kendi mutluluklarına odaklanmadan ve doğru yaşamadan kendilerini iyi hissedemezler. Birçok bedensel hastalığın gerçek sebebi olumsuz düşünce yapısı. Onu düzelttiğinizde belki de doktorlara ihtiyaç duymayacak hale geleceksiniz." Birebir ne söyledi tam olarak hatırlamıyorum fakat benim anladıklarım ve hatırladıklarım bunlara benzer şeylerdi. O gün bu çocuk ileride çok önemli bir yere gelir diyordum. Yaşı çok küçüktü, fakat dinlediğinizde çok olgun ve aynı zamanda da zeki biri olduğunu fark ediyordunuz. Pozitif bakış açısı ve zekası etkilemiştir diye düşünüyorum. Zeki bir adam her kadını etkileyebilir bence. Adriana Lima açısından düşünürsek zaten etrafındaki erkekler dünyanın en yakışıklı adamları. Fakat seçimlerine dikkat ederseniz çok yakışıklı adamları tercih etmiyor. Dış görünüş hep ikinci planda kalıyor.

              Eski eşi mesela, yakışıklı erkek kategorisine girmiyor. (Keşke düzgün bi adam olaydın be!)


              Eşinden ayrıldıktan sonra seçtiği adam ise;


               Kadının güzelliğinin yanında bu adam da çok geride kalıyor. Kısa bir süre sonra ayrılmışlar haberlere bakılırsa. Ondan sonra da ne kırmızı halılar gördük hiçbirinde yanında yakışıklı bir adamı bırakın, eşlik eden bir adamı bile görmedik kendisine. Baktı olmuyor "Yalnızlık daha iyi" dedi demek ki. Soranlara da zaten "Ben artık kendi mutluluğumu düşünüyorum, kendimle evliyim" gibi bir şeyler söylemiş. İşte o sözler, yani kendi iç huzurum için bir "Yol" arıyorum gibilerinden bir şeyler derken bizim fizyoterapist Metin Hara'yla karşılaşıyor. Belki de karşılaştıktan sonra böyle konuşmaya başlamıştır kim bilir:)

              Bu kadının erkekten yana yüzü hiç gülmedi. Umarım bu kez aynı şey olmaz ve birlikte mutlu olurlar. Bu aşk hakkında siz ne düşünüyorsunuz?

              Peki siz önce neyi önemsersiniz?  Seçimlerinizi en çok ne belirler?

Not: Fotoğraflar Google görsellerden alıntıdır.

7 Temmuz 2017 Cuma

UYANMAK VAKTİ - Girdap ve kurtuluş - 2. Bölüm



          Bugün değişiklik yapıp alış-veriş merkezine gideyim diye düşündü. Öylesine seçtiği, ihtiyaç ya da değil, ne bulursa aldı. Ödeme için aşağı indiğinde, raflardaki kitaplara ilişti gözü. Birden çok şaşırarak aldığı bir kitabı iyice inceledi. Kitap ona ilk sayfadan itibaren kendini anlatıyor gibiydi. Yazarla ilgili arka kapak bilgilerini incelediğinde. Yazarın fotoğrafıyla bir şok daha yaşadı. Hızlıca ödedi aldıklarını, eve gidip kitabı okumaya başladı. Kitabı sonuna kadar okumuş ve çok beğenmişti. Kitapta kendisinden bir şeyler bulmuştu.

         Gazetedeki kitap şenliğinin ilanlarında, okuduğu kitabın yazarının imza günü olduğu yazıyordu. Hemen hazırlanıp çıktı. İçi içine sığmıyordu. Karşılaştığında ona ne diyeceğini düşünüyordu ki söyleyebileceği hiçbir şey yoktu. Bunca zamandır nerede olduğunu, gelmediği günler, haftalar, hatta aylar boyunca nasıl olduğunu sorabilirdi. Yazdığı kitapta kendisinden bir şeyler anlattığı için ona teşekkür edebilirdi. Bunları düşünürken etkinliğin olduğu yere varmıştı bile. Kapıdan girerken güvenlik görevlilerinin onu oyalamasına biraz sinirlendi. Yazar da ondan hemen sonra kapıdan girmiş, yayıncılar tarafından karşılanmıştı bile. Fark ettiği gibi yanına koştu. "Kitap harika olmuş, ne zamandır seni göremiyorum oldukça merak ettim nasılsın?" demişti. Yazar, gözlerini kıstı, düşünceli bir şekilde kadına baktı. "Sizinle tanışmış mıydık?" dedi. "Nasıl hatırlamazsın hani parkta uzun uzun sohbet ediyorduk. Sana annemden bahsetmiştim." dedi fakat karşısındaki adamın onu tanımadığı çok açıktı. Başı döndü ve sendelemeye başladı. Adam onun kolunu tuttu ve iyi olup olmadığını sordu. "Tamam iyiyim" dedi kadın. "Bir yanlışlık olmalı." Hemen oradan uzaklaştı. Lavaboya gidip iyice bir kustu. Öyle bir kustu ki kusmuk lavabodan taşıp etrafa yayılıyordu. Oradan hızlıca kaçarken kapıyı kusmuk selini engellemek için kapattı. Evrenin her yerinden geldiğini düşündüğü gürültülü sesi, duymamaya çalışıyor, kulaklarını elleri ile kapatıyor, fakat bir türlü engel olamıyordu. Hemen eve gitmeliyim diye düşündü. Bir taksiye atladı evin yolunu bir an unutmuş olmasına rağmen çantasındaki elektrik faturasının üzerinde yazan adresi taksiciye gösterdi. Hala başı dönüyordu. Evin kapısını güçlükle açabildi. Üstündekileri çıkarmadan duşa girdi. Akan suyun rengi yeşildi. Bana ne oluyor bu yeşil boya da nereden geldi diyordu. Biraz açılmaya başlamıştı. Duştan çıktıktan sonra kendine koyu bir kahve yaptı. Kitabı tekrar gözden geçirmeye karar verdiğinde kitabın çantada olmadığını fark etti. Belki de takside unutmuştu.

         Ertesi sabah çok erken bir saatte kalktı. Dünkü olayların gerçek mi yoksa rüya mı olduğunu düşünmeye başladı. Kendisine kahvaltılık bir şeyler hazırlayıp, demli bir çay eşliğinde kahvaltısını yaptı. Köpeği dışarı çıkarıp gezdirdi. Marketten ihtiyacı olan şeyleri aldı. Temizlik yaptı. Yemek hazırlayıp yedi. Akşam yemeğinden sonra, annesine ait çeyiz sandığını düzenlemeye karar verdi. Sandıkta sararmış bir gelinlik, dantel bir masa örtüsü, iğne oyaları, birkaç abiye elbise vardı.  Onları tek tek eline alıp sarılıyor, göz yaşları içinde annesine ait bir parçayı elinde tutmanın, içindeki hüznü biraz olsun unutturabileceğine dair kendini avutmaya çalışıyordu. Eşyaları özenle yerine yerleştirirken, dipte, aslında orada olması tuhaf kaçan bir şeye eli uzandı. Bir kitaptı bu. Yeşil bir kapla kaplanmış kitabın burada ne aradığına dair fikri yoktu. Kitabı açıp baktığında baş dönmesi tekrar başlamıştı işte. Duvarlar ve yer, ahenk içinde dünya ile birlikte dönüyor, kendi de bir boşluktan içeri düşüyordu. Elleriyle sandığa tutundu. Boşluk büyüdükçe büyüyor, ayakları artık boşluğun içine girmiş görünmüyordu. Dünyanın bir gün durabileceği ile ilgili hikayeleri aklına getirdi. Keşke şimdi hemen dursa, o döndükçe ben de dönüyorum galiba dedi. Kendine geldiğinde gece 03,17'ydi . Muhtemelen bayıldığı zaman zarfında dünya, güneşe küsüp, olduğu yerde kalmıştı. Kalkıp yüzünü yıkadı. Sandıkta bulduğu kitapta onu bu kadar etkileyen ne vardı? Tekrar eline alacak olsa yine aynı şekilde etkilenecek miydi? Sandığın başına gitti. Derin bir nefes aldıktan sonra yeşil kaplı kitabı inceledi. İyi de bu kitap... Bu o yazarın kitabı. Bu bende ne arıyor?  Marketten aldığımı takside unuttuğuma göre bunu daha önce almış olmalıyım diye düşündü. Kitabı alıp odasına gitti yatağına oturdu. Hiç kalkmadan baştan sona sabaha kadar okudu. Ağlamaya başladı. O kadar çok ağladı ki artık takatsiz kalmıştı. Bana ne oluyor diye bağırmaya başladı. Hepsi yalan mıydı? Tamamen kafasında olup bitiyordu belki de. Bununla yüzleşmek zorunda hissediyordu kendini. Belki de hastaydı.

           O gün, yazarın başka bir imza günü için hazırlandı çıktı. Bu kez kapıdan çabucak geçmiş, yazarın olduğu standa yaklaşmıştı. Kitabı eline aldı son sayfayı açtı ve okumaya başladı.


BİTTİ...

5 Temmuz 2017 Çarşamba

UYANMAK VAKTİ - Yaşlı adam yol gösteriyor - 1. BÖLÜM

       


            Yolun sonuna kadar gitmişti. Etraf ağaçlarla doluydu ve sis yüzünden göz gözü görmüyordu. Kaybolduğunu, geri dönmek için artık çok geç olduğunu anladı. Oysa yol, doğruca ahşap kulübeye çıkaracaktı onu. Elindeki haritaya baktı. Haritaya göre bu eski yol ileride ikiye ayrılmalıydı. "Işık" dedi "Işığı bulmalıyım", Çantasına elini attığında, yüzüne vuran ışık gözlerini kamaştırdı. Yaşlı adam, kollarıyla gözlerini kapatmaya çalıştığını fark edip, el fenerini aşağı doğru indirdi. "Ne arıyorsun bu saatte burada" dedi. "Ben bir arkadaşımın kulübesini arıyordum fakat yolu kaybettim. Elimdeki haritaya göre ona ulaşmam gerekiyor." "Onu bu şekilde bulamazsın" dedi yaşlı adam. "Artık onu bulman imkansız."

            Kitabın kapağını kapattı. Gözlerinden bir damla yaş, istemsizce akarken, elleriyle gözlerini sildi. Sırada çok fazla kişi vardı. Kitabı imzalatmak için beklemekten başka yapabileceği bir şey yoktu. Önündeki genç kız da imzalı kitabı aldıktan sonra, heyecanla kitabı uzattı. Yazar, gülerek herkese yazdığı notun aynısıyla ilk sayfayı doldurduktan sonra, o karmaşık imzasını attı. Tekrar gülerek kitabı kadına geri uzattı. O zaman tüm gerçekliğin farkına vardığından, bundan önce olan tüm o olayların hepsinin ama her birinin tamamen kurgudan ibaret olduğunu kabullenerek, kitabı hiçbir şey söylemeden alıp, çantasına koydu. Oradan uzaklaşırken son bir defa bakmak için döndüğünde, yazar, aynı tavırla diğer okuyucuya gülüyor ve bir diğer kitabı imzalamış bulunuyordu.

           Salonun çıkış kapısına geldiğinde. "Hepsi kafamda kurduğum olaylar zinciri. Bu kapıdan çıktığımda tamamen bitecek." dedi sessizce.

           Kürsüdeki genç yazar: "Şimdilik söylenecek bir şey yok" diye cevapladı soruları. "Bir sonraki kitabımdaki hikayeyi okuduğunuzda, bu karakterin hayal dünyasına tam anlamıyla tanık olacaksınız." Kürsüden indi. Etrafını çevreleyen okuyucularla biraz daha sohbet ettikten sonra, salonun kapısından çıkıp arabasına yöneldi. Arabayı çalıştırıp çiftlik evine doğru yola çıktı. Yol boyunca son kitabı için yapılan söyleşinin, oldukça faydalı geçtiğini düşünüyordu. Genç bir yazar olmasına rağmen, bu kadar okuyucu kitlesinin olması mutlu ediyordu. Çiftlik evi meyve bahçesinin içinde bulunuyordu. Burası adeta bir huzur mekanıydı.

               Eve girince tüm perdeleri ve pencereleri açtı. Mutfakta kendine şekersiz bir kahve hazırladı. Kahvenin kokusunu içine çekti. Güneşin sıcaklığı, parlaklığı tamamen evin içine dolduktan sonra çalışma masasının başına geçip yazmaya başladı.

              Genç kadın annesinin ölümünden sonra evde yalnız yaşamaya başlamıştı. Evde kendisine eşlik eden bir köpeği bulunuyordu. Köpeği gezdirmeye çıktığı zamanlar dışında, evde vakit geçirmeyi seviyordu. Apartmanda görüştüğü birkaç komşusuyla ettiği sohbetler dışında, arkadaş edinmek istemiyordu. Anlamayacak insanlarla vakit kaybetmenin anlamı yoktu.

               O gün, mahallelerindeki büyük park alanına gidip, çocukların eğlencelerine ortak olmak çok hoşuna gitmişti. Bir bankta oturmuş, köpeğinin tasmasını çıkarmış, onun da özgür bir şekilde çocukların oyunlarına katılmasına izin vermişti. Merhaba diyen bir adamın sesine doğru başını çevirdi. "Merhaba" dedi. Adam, müsaade isteyip kadının yanına oturdu. Kumral uzun saçlarını bir lastikle toplamıştı. Ela gözleri dikkat çekiyordu. Kirli sakalları yüzüne çok yakışıyordu. Kısa bir süre sonra tadına doyulmaz bir sohbetin içinde buldu kadın kendisini. Öyle ki havanın karardığının bile farkına varmamıştı. Adam müsaade isteyip yanından kalktı ve görüşmek üzere diyerek, oradan uzaklaştı.

               Bu şekilde her gün adamla buluşup, bir süre konuştuktan sonra ayrılıyorlardı. Adam, kelimelerle oynamayı iyi bilen biriydi. Söyleyecek çok fazla şeyi vardı. Kadının tek isteği konuşmaktı. Anlatsın istiyordu ona kendini anlatsın. Ne kadar bildiği varsa ekledi cümlelerine, kâh güldü kâh ağladı. Uzun uzun anlattı annesini, tüm çocukluğunu anlattı ona. Hâlâ çocuk olduğundan bahsetti. Kimseye söyleyemediği bu gizli sırrı ona kolayca söylemiş, tüm duvarlarını yıkmıştı. Bir gün buluştukları yere adamın gelmemesi, onu çileden çıkarmıştı. Bu kez sokaklarda aradı onu. Günlerce aylarca aradı fakat adam bir daha gelmedi.