BİR CEMİL HİKAYESİ

       
         

 
           İlkokuldan beri arkadaştılar. Aynı mahallede oturuyorlardı. Komşuları arkadaşları, oyunları hep ortaktı. İki üç katlı evlerden oluşan mahallede herkes birbirini tanırdı. Akşam üstleri tüm kadınlar sokak önlerinde çekirdek çitler, dedikodu yapar. bir yandan da  eve gelmek istemeyen çocuklarına göz kulak olmak bahanesiyle geç vakitlere kadar muhabbeti koyulaştırır, bazen de çocukları unuturlardı. Birbirlerine sıkı sıkı bağlı komşular, akrabadan yakın halleriyle kimin ne ihtiyacı varsa yardımcı olurlardı. Mutluydular. Öyle fazla bir şeye ihtiyaçları da yoktu üstelik. Sağlık, günlük yiyecek yemek, konuşacak birkaç dost dışında.

          Cemil sessiz, içine kapanık bir çocuktu. Öyle pek arkadaşı olduğu söylenemezdi. Kimseye zararı yoktu da, varlığından da kimsenin haberi yoktu. Sevimli bir yüzü vardı dikkatlice bakıldığında. Annesi benim güzel oğlum derdi. Onu büyütebilmek için her türlü çileye katlanmış fedakâr bir kadındı. Kimsenin yardımını da kabul etmezdi. Babasından bahsetmezdi annesi. Yıllar önce çalışmaya diye çekip gitmiş, orada evlendiğini. üç de çocuğunun olduğunu duymuştu. Bir daha da yüzünü görmemişti. Bir kez olsun, oğlunu görmek için bile olsa memlekete dönmemişti. Cemil'in içine kapanıklığı da bu kimsesizlik yüzündendi biraz.

          Her sabah güneş dünyaya yüzünü gösterdiğinde penceresini açar, karşı komşudaki hareketliliği gizlice izlerdi. Arada bir Zeynep'in neşeli sesi duyulur, onun ve ailesinin bu yaşadığını düşündüğü mutluluk sanki kendi evindeymişçesine, içinde bir umudu beslerdi.Akşamları oynadıkları sokak oyunlarında, Zeynep'le aynı gruba düşmek için ne gerekiyorsa yapardı. O sakin, bir o kadar da utangaç halini unutur, kendini oyuna kaptırdığında onun için yeni bir dünya başlardı sanki. Gece yatmadan önce Zeynep ile birlikte ömür boyu yaşamanın  hayalini kurardı. Dünyada kendi dışında yaşandığını düşündüğü çok daha güzel hayatları hayal ederek uyurdu.

           Yıllar, hayaller ve bunlara hiç de uymayan  gerçeklerle geçti. Liseden sonra üniversiteyi kazanamadı. Annesinin evde hazırladığı midyeleri satarak geçimlerini sağlıyordu. Her gün Zeynep'in tezgahtar olarak çalıştığı dükkâna kadar birlikte yürüyorlardı. Zeynep uykudan uyanma sebebiydi Cemil'in ve dünyayı sevmek için gözlerine bakması yeterdi. Soğuk ya da sıcak etkilemezdi onu. Kışın onu düşünerek ısınır, yazın içini serinleten su gibi hissederdi. Soğuk akşamlarda ıslak midyeleri satarken her geçen kadını ona benzetir. Nereye baksa birlikte yaptıkları aklına gelirdi. Biri dese ki, insanlar kötü, o derdi bir o iyi, başlardı anlatmaya. Başkası ne konuşursa konuşsun, gündemi hep Zeynep'ti. Tüm şiirler onu anlatır, tüm şarkılar ona yazılmış gibi gelirdi.

           Bazı günler Cemil, Zeyneplerin evinin önünde şarkılar söylerdi. Çok güzel bir sesi vardı. Şiirler, mektuplar yazardı yüreğinden kopup gelen.

           Kaç gece kapında ağladım bilemezsin.
           Sen benim şimdi değil,
           Ömrümce beklediğimsin...

           Para kazanabildiği haftaların sonlarında birlikte Eminönü'nde balık ekmek yemeye giderler, ardından Galata köprüsünde el ele tutuşup, balıkçıları seyrederler, gelecekle ilgili planlar yaparlardı.

          Arkadaşları, bir süre sonra da tüm mahalleli bundan haberdar olmuştu. Zeynep'in ailesi bu arkadaşlığa hiç de sıcak bakmıyordu. Cemil'in düzgün bir işi güzel bir geleceği yoktu. Zeynep'in annesi bir gün Cemil'in annesine, oğlunun kızın peşini bırakmasını, istemeye gelmemesini, babasının gerekirse kapıdan kovacağını haykırdı yüzüne. Kadın bunun üzerine oğluyla defalarca konuştu. Bu işten vazgeçmesi gerektiğini, ileride unutacağını söyledi. Cemil'e bir türlü söz geçiremiyordu. O benim yaşama nedenim diyordu. Olmazsa yaşayamam diyordu da başka bir şey demiyordu.
 
           Bir gün Zeynep apar topar evden gönderildi. Bir süre sonra da evlendi. Yıllarca Cemil'in yüzü gülmedi. Zaten herkesten geride başladığı hayata artık devam edecek gücü de kalmamıştı. 
Başkasıyla evlenirsen unutursun diyordu annesi. Biriyle evlendi evet ama, herhangi biriyle.

           Ama o hiçbir zaman unutamadı...

           Karısının evde olmadığı bir günün sabahında bir feryat yankılandı evden. Ertesi gün cenazesi kaldırıldı. Herkes acıdı ona, ağladılar arkasından. Neden öldüğünü biliyorlardı.
       
             Zeynep mi? Onun ne düşündüğünü kimse bilemedi. Annesinin onu zorla evlendirdiğini söyledi mahalleli.  Almanya'ya gelin olarak gitti. İki çocuğu oldu ve bir daha memlekete hiç dönmedi.

TAKİPÇİ OLAYINDA ABARTIYA KAÇMAMAK

 İnsan neden yazı yazmaya başlar? Neden kendini durduramadığı böyle bir faaliyet içinde bulur? Bunun bir çok sebebi olabilir bana göre. Çok yetenekli olabilir mesela. Zamanında birileri tarafından keşfedilmiş ve yüreklendirilmiştir. Yazmaya devam eder, beğenildiğini gördükçe de bu onun yazmaya devam etmesini sağlar.

       Kimileri rahatlamak için yazar. Ben öyleyim. Kafamda bir sürü kelime dolaşıp duruyor, bazen bitecek mi diye bekliyorum. Bitmiyor. Öyle bir gürültü hali mevcut. Susturmak için ne yaparsam yapayım önüne geçemiyorum. Birine anlatmak konuşmak yeterli olmuyor. Ne zaman yazıya döküyorum, o zaman sesler kesiliyor. Biraz delilik anlayacağınız. Benimle birlikte bunu okuyan birilerinin olması daha önce oldukça rahatsız ediyordu fakat şimdi umursamıyorum. Hatta okunsun istiyorum.

       Sosyal medyadaki ve bloglardaki takip olayı, gereğinden fazla abartılıyor gibi geliyor. Gerçi böyle başlamıyor olabilir. Sonradan hırs haline geliyor diye düşünüyorum. Oysa ki biz başlarken sadece eğlenmek, bilgilenmek, fikirlerimizi paylaşmak için açıyoruz hesapları.

          Bir de sayısı önemli olmaya başlıyor bir süre sonra. Malum ne kadar çok kişi okursa o kadar mutlu olunuyor. Bir süre sonra beğenilmek her şeyden önce gelir oluyor. Bloglarda para kazanmak da önemli tabi. Takipçi bu nedenle önemli olabilir. Elde edilmesi istenen sonuç bizim yazma amacımız olduğunda, belli bir süre sonra ümitsizliğe doğru evriliyoruz. Diyelim ki sizi bir kişi takip ediyor, sizin değersiz paylaşım yaptığınız anlamına mı gelir bu? Hayır. Ben buna kesinlikle katılmıyorum. Önemli olan yapılan yayınların insanlara ulaşması. Kim olursa olsun ve kaç kişi olursa olsun, arkasında kalabalıklar var diye de biri takip edilmez.

       Ben birini arkasında kalabalıklar var diye takip etmem örneğin. Benim için önemli olan samimiyettir. Bazen sadece fotoğraf paylaştıkları, selfilerini bir süre sonra görmekten bıktığım için bıraktığım hesaplar olmuştur. Sürekli küfür eden, ayrımcılık yapan hesapları da takip etmek istemem. Bunun dışında herkese kapım açıktır. Yazdıklarını okurum mutlaka, öylesine beğeniyormuş gibi yapmam.

Kendilerini yazarak mutlu hissedenler, mutlu oldukları için buna devam etmeliler.  Sonuçta herkes içinden ne gelirse onu yazar. Beğenirsin ya da beğenmezsin. Bazen eleştiri yapılabilir fakat kırıcı olmamalı. Başkasının ne düşündüğünü merak ettiğin için okursun, aynısını düşüneceksin diye bir şey yok.

Takipçilerden ağır eleştiriler alanlar gereğinden fazla büyütmemeyi öğrenmeli. Yoksa hep içimize kapanırız. Nerede olursak olalım böyle insanlarla karşılaşacağımız için hep yer mi değiştireceğiz. İyisi mi içimizden ne geliyorsa onu yapalım.

ÖZEL İNSANLAR

           

            Başkalarını düşünen, hatta onlar için acı çeken insanların neden böyle yaptıklarının bir sebebi olmalı diye düşünüyorum. Bu bir kere zorlamakla gerçekleşecek türden bir şey değil. İçten geldiğine inanıyorum. Samimiyetsizce sadece paylaşım yapıp beğeni almak için yapanlar da olabilir tabi fakat bunun da hissedileceğini düşünüyorum.

            Öncelikle bu tür insanlar, hayatlarında ciddi denebilecek acılara maruz kalmış olabilirler. Bir başkasının acısına ağlamak için önce ne çektiğini hissetmek gerek. Acıyı kendileri çekmeseler bile çok hassas, sevgi dolu olduğuna inandığım bir kalbe sahipler. Bu özel kalp her yaratılanda bulunan fakat zamanla insanların körleştirdiği sıradan bir varlık.

             Diğer insanlar kendilerine verilmiş bu hediyeye iyi bakmak yerine üzerini örtmek için ellerinden geleni yapar olmuşlar. Örtenleri de anlayabiliyorum çünkü bir yerden sonra kendilerini korumak adına kulak tıkamak zorunda kalıyorlar. Fakat bizim konusunu ettiklerimiz bunun için ellerinden geleni yapsalar da değişemiyorlar. Bu seçilmiş insanlara verilen bir şey gibi geliyor.

             Duyarlılıkları tavan yapanların bir özelliği de sanat kabiliyetleri. Müzikle, edebiyatla, resimle uğraşıyorlar, dil konusunda inanılmaz yetenekleri olanlar var içlerinde. Biraz içine kapanık ve zaman zaman yalnızlığı tercih ediyorlar. Kendilerini anlaşılmaz buluyorlar, bu dünyaya ait değilmiş hissine kapılabiliyorlar. Bazı aykırı fikirleri ya da davranışları sebebiyle eleştiri konusu oluyorlar. Farklı olmak için çabalayanları bir kenara bırakalım, onlar farklı olmaya çalışmıyorlar, başkalarına benzemek isteseler bile benzeyemiyorlar.

             Böyle fazlasıyla hassas, kimine göre aşırı duygusal, her şeye kafayı takan (!)  biri olmanın başka bir yan etkisi ise yaşama sevinçlerinin bazen kesintiye uğraması.

             Fakat onlar için iyi ki var diyorum. Çünkü olmasalardı biz, ancak kendilerinin görebildikleri, çoğunluğa göre ayrıntı ve gereksiz ne varsa göremeyecektik.

             Biz gözlerinde sevgiyi, merhameti okuyacağımız bu insanlara teşekkür ediyoruz.

SON MEKTUP

            Anneciğim, babacığım ve sevgili kardeşlerim;

            Size bu mektubu ölmeden az önce yazıyorum. Aslında ben sizden hiç vazgeçmedim. Hayatı çok seviyordum. Sizlerle bir ömür beraber olmayı öyle çok isterdim ki. Hani hep birlikte neşe içinde yaptığımız şeyler vardı ya şu an onların ne kadar değerli olduğunun farkındayım.

            Bir gün babam bana çarşıdan o en sevdiğim boya kalemlerini getirmişti hani. Resim yapmayı çok sevdiğim için nasıl da mutlu olup evimizin resmini çizmiştim. Bir de babamı çizmiştim hepimizi kucaklıyordu. Güneş gökyüzünde parlıyordu, evimizin bahçesinde ağaçlar ve çiçekler vardı. Yüzlerimiz gülüyordu. Balon uçuruyordum gökyüzüne...

            Kardeşlerim de benim gibi okumak istiyorlar ya anneciğim sen bize hep okuyup büyük insan olacağımızı söylerdin. Ben doktor olacaktım seni iyileştirmek için. Bir daha hasta olmayacaktın, babam hüzünlenmeyecekti bundan sonra. Kardeşlerimi de ben okutacaktım. Onların tüm ihtiyaçlarını karşılayacaktım söz vermiştim sana. Büyük bir eve taşınacaktık ve evimiz hiç soğuk olmayacaktı. Tek amacım vardı hayatta. Sizlere hayırlı bir evlat olacaktım.

            Buraya ilk geldiğimde sizden uzakta yapamam sanıyordum. O ilk günlerde her gece ağlamıştım. Fakat hiçbir zaman size söylemedim gizli gizli ağladığımı. Zamanla alıştım buradaki her çocuk benim gibi ailesinden uzakta olduğu için birbirimize kardeş olmuştuk.

            Bugün ne olduysa oldu bir yangın başladı alt katta. Biz korkudan ne yapacağımızı şaşırdık. Su döküp söndürmek istedik ama alevler öyle büyüktü ki suyu yutup daha da güçleniyordu sanki. Üst kata çıktık kaçmak için. Yangın merdivenlerinin kapıları kilitli duruyordu hep güvenliğimiz için. Yangın merdivenleri ne için var anne? Kurtulmak için ne yapabilirim? Açılmıyor, açamıyorum, kaçamıyorum.

             Sizi çok seviyorum...

           

HAVA SOĞUKTU, ÜŞÜYORDUM

           Havanın soğuğu içime işliyordu. Etraftaki çam ağaçlarının üstü bembeyaz bir örtüye bürünmüş, görenlere anlatmak istediği bir şeyler varmış gibi suskunlukta konuşuyorlardı. Yokuştan aşağı iniyorduk ve kimseden çıt çıkmıyordu. Söylenecek çok şey vardı fakat çaresizlikten, yorgunluktan, ümitsizlikten ağızları bıçak açmıyordu.

           Üç yıl önceydi. Balık istifi olmuş minibüsün kapısı açıldı elinde poşetlerle bir yaşlı teyze belirdi. Ben hemen yerimden doğruldum ve teyzeye yer verirken hani o büyük bir kahramanlık yaptık gülümsemesi istemsizce belirdi yüzümde. Bir adam ayağıma bastı, ben de çığlığı bastım tabi. Bana göre böyle görgüsüzleri almayacaklardı araçlara. Adamla ayak üstü kavga ettim. İşten eve gelişlerin her zamanki bu sıkıntılı süreçleri, insanı daha da agresif yapıyordu. İki durak sonra minibüsten indim. Adam da benimle birlikte indi. Eve doğru ilerlerken aklımda yetiştirmem gereken projeler ve annemin doğum günüm için düzenlediği mütevazi yemek vardı. Bir ara adamın beni takip ettiğini fark ettim. "Hem görgüsüz, hem sapık" dedim içimden. Dönüp ağzının payını vermek için fazla düşünmeme gerek yoktu, nasılsa bunu fazlasıyla hak ediyordu.

           "Kardeşim ne takip ediyorsun beni, şimdi polis çağıracağım" diye öfkeli sesle bağırdım.

           Adamın yüzünde beklenmedik bir sakinlik ve tebessüm vardı. Sanki komik bir şey söylemişim gibi, gözlerini benden çevirmeden gülüyordu. Ben tekrar çıkıştım tabi, böylelerine haddini bildirmek için elime bir fırsat geçmişti bir kere.

           "Sana laf söylüyoruz pis pis sırıtıyorsun. Sağır mısın?"

            Bu arada apartmanın önüne gelmiştik. Benden daha çevik bir hareketle giriş merdivenlerini ikişer ikişer çıkıp anahtarla kapıyı açmasın mı? O zaman anladım ki bizim apartmanda oturuyor. İyi de ne zaman taşınmıştı. Hem burada oturması öküzlüğünü affettirmiyordu üstelik. Aşağıda çantamdan bir şeyler arıyormuşçasına biraz vakit geçirdikten sonra yavaş yavaş merdivenleri çıkıyordum. Kapıyı tutmuş benim de gelmemi bekliyordu. Önceki hatasını affettirmeye çalışıyordu belli ki. "İyi akşamlar" deyip önden çıktım. Baktım Hanife Teyzelere gelmişti ve elinde yine kapının anahtarı vardı. Anlaşılan o ki onların bir akrabası idi.

         Ertesi gün ve takip eden günlerde yine benzer karşılaşmalarımız oluyordu. Selamlaşma dışında bana söylediği her hangi bir cümle olmamıştı. Bir gün Hanife Teyze, eve geldiğimde bizdeydi. Çay faslına yetişmiştim ve mahalle dedikoduları yeni başlıyordu. Annemin yaptığı güzel ikramlardan alıp çaktırmadan odama geçeyim diyordum ki. "Ne zamandır seni göremiyoruz nerelerdesin bakalım?" diyen Hanife Teyze'ye cevap vermek ve yanlarında biraz oturmak zorunda kalmıştım. Derken yarı onları dinliyorum yarı telefonla hesaplarımı kontrol ediyorum derken konu Hanife Teyze'nin yeğenine geldi. Anlata anlata bitiremiyordu okulu birincilikle bitirmiş, nasıl da zekiymiş efendi, esprili çocukmuş. Bu benim gördüğüm olmasa gerek diye mırıldandım. "Ne dedin kızım" diye atladı hemen. Ben de "Karşılaşmıştık teyzecim onu diyordum." dedim.

         Birkaç gün sonra annem, yemek için komşuları da çağırmıştı. Temizliktir yemektir derken nasıl da yorulmuştum. Doğum günümde ben yorulmamalıydım diye düşünüyordum. Hemen sofra hazırlığına başlamam gerektiği konusunda annem tarafından uyarılmıştım. Bir an önce yatıp dinlenmek geçiyordu içimden.

         Komşular geldiler, üç beş kelam ettikten sonra sofraya oturduk. Annemin o güzel yemekleri tüm yorgunluğumu unutturmuştu. Arada gözüm Sinan'a gidiyordu. Bu çocuk hakkında yanılmışmıydım. Sofradaki nezaketi, neşesi beni şaşırtmıştı. Yemek bittikten ve çay servisi yaptıktan sonra kendi çayımı da alıp müsaade isteyip odama geçmeyi düşünüyordum. Hanife Teyze "Kızım Sinan'la birlikte siz gençler balkonda için çayınızı, sıkılmayın yanımızda" dedi. O akşam balkonda öyle eğlenceli bir sohbet geçti ki aramızda, gülmekten karnıma ağrılar girdi. Telefonlarımızı aldık birbirimizin. Arada hafta sonları bir şeyler yapalım diye sözleşip ayrıldık.

         Artık hafta sonlarını iple çeker duruma gelmiştim. Ne kadar akıllı biriydi, bu beni nasıl etkiliyordu anlatamam. Aynı aklı esprilerinde de kullanıyordu ya bu onu daha da dayanılmaz yapıyordu. Sonra alçak gönüllü fakat gururlu hali, insan sevgisiyle dolu hassas kalbi, gün geçtikçe daha da bağlanıyordum. Onun bana karşı duyguları bir arkadaştan öte değildi belki de. Konu hiç bir zaman aşka sevgiye gelmiyordu.

         Yine bir hafta sonu, birlikte sinemaya gitmek üzere anlaşmıştık. Yol boyunca işte yaptıklarımızdan, televizyondaki saçma sapan eğlence programlarındaki komik sahnelerden bahsettik. Sinemanın kapısında liseden arkadaşım Buket'le karşılaştık ki yıllar olmuştu onu görmeyeli. Ondaki değişim inanılmazdı. Son gördüğümde aşırı kiloluydu sürekli arkadan topladığı sarı saçları hafif dalgalıydı ve omuzlarından aşağı dökülüyordü. Gözlüğünü ve diş tellerini çıkarmıştı. Kendime bakınca ondan çok daha bakımsız görünüyordum. Ayaküstü biraz konuştuk, bu arada Sinan'la onu tanıştırdım. Aynı filme gireceğimiz için biraz da bu konuda lafladık, film başladı. Çok güzel bir aşk filmiydi ve gözlerim sulanarak izledim. Çıktıktan sonra bir yerlerde kahve içmeye karar verdik. Sinan, Buket'e de bizimle gelmeyi teklif etti. O akşam yine havadan sudan günlük olaylardan ofisteki komik maceralarımızdan bahsettik ve birlikte eve döndük.

           Kendi kendime artık bir karar almıştım. Ben de biraz bakımlı olacaktım. Gardrobumu yenilemeliydim. Kuaföre gidip biraz değişiklik iyi gelecekti. Sonra ona açılacaktım. Tüm duygularımı anlatacaktım ona. O da belki beni seviyordu.

           Bir kaç gün sonra iş dönüşü yine karşılaştık, bu kez ilk gördüğümdeki duygularım tamamen tersine dönmüştü ve bu halimi düşünüp şaşırıyordum. Bu arada bendeki değişiklikleri fark edip etmediğini sordum. "Güzel olmuşsun." dedi. Her gün bugün söyleyeceğim diye karar alıp, gün içinde vazgeçiyordum. Haftalar böylece geçip gidiyordu. İşlerimin yoğunluğu yüzünden, akşam geç saatlere kadar ofiste çalışıyordum. Sinan'ı bir süredir göremiyor, kapıda karşılaşmalarımızda özlem gideriyordum. Annem, Hanife Teyze'nin bizi yemeğe davet ettiğini söyledi. Bu bana göre müjdeli bir haberdi. Güzel bir elbise seçtim kendime, biraz makyaj yaptım. Annem ne kadar güzel göründüğümü söyledi. "İnşaallah o da beğenir" diyordum içimden. Aşağı indik hoşbeş ettikten sonra bu kez Sinan, "Gel seninle biraz yürüyelim" dedi. Kalbim yerinden fırlayacak gibi oldu. Herhalde benden önce o söyleyecekti. . Evin yakınındaki parkta biraz oturduk. Her zamanki gibi neşeliydi ama bu kez daha bir neşesi yerindeydi sanki. "Bak sana ne söyleyeceğim." dedi. "Benim de sana söyleyeceklerim vardı" dedim sonra. Onu dinlemeye karar verdim. Ne de olsa ilk olarak onun konuşması daha uygun olacaktı. Ben de yüksek sesle "Evet." diyecektim.

           Sonra birden bire yer sallanmaya başladı ne kadar sürdü bilmiyorum. Yerimden kıpırdayamıyordum Sinan'a sarıldım. Bir süre sonra karanlık kaplamıştı ortalığı, belli ki elektrikler de kesilmişti. Etraf toz duman olmuştu, çığlık sesleri geliyordu. Eve doğru koşturarak gittik. Bizim apartmanda büyük çatlaklar vardı ve annemler, Hanife Teyzelerle birlikte aşağıya inmişlerdi. Yan apartmanlardan bazıları yıkılmıştı ki buna yıkılmak denmez yerle bir olmuşlardı. Herkes acı içinde oradan oraya koşturuyordu. Yukarıdan bir kaç battaniye indirdik ve sabahı aşağıda etmeye karar verdik. Bu arada etraftaki binalardaki insanlar için bir şeyler yapmalıydık. Sinan telefon elinde, birilerine ulaşmaya çalışıyordu. Kendi çabalarımızla bazı evlerden kurtardığımız insanları battaniyelere sarıyorduk. Bir saati geçmişti ki siren sesleri yükselmeye başladı çevreden. Sinan "Ben gidiyorum" dedi. "Nereye" diye heyecanla seslendim. "Buket cevap vermiyor" dedi. "Buket mi?" Şaşkındım. Benim onların bu kadar yakınlaştığından haberim yoktu. Koşarcasına yanımızdan ayrıldı.

          Ertesi gün, yokuştan aşağı inerken gerçeklerle yüz  yüze geliyordum. Neredeyse tüm şehir yerle bir olmuştu. Bu beklendiği söylenen depremden çok fazlasıydı. Komşularımızın çoğu ölmüştü. Diğer semtlerden bazı akrabalarımız ve Buket...

           O günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Ben Sinan'a duygularımı asla anlatamadım. Buket'in ölümünden sonra Sinan'ın ruh sağlığı bozuldu. Bir akıl hastanesine yatırdılar. Hafta sonları ziyarete gittiğimde, her seferinde benim Buket olduğumu zannediyordu.  Bana yani Buket'e şiirler okuyordu. Ben de ona onu ne çok sevdiğimi ve onu dışarıda beklediğimi, hastaneden çıktığında evleneceğimizi söylüyordum...

            Daha da üşüdüm sonra.

         


                                                                                                                                                                                                                                   

KEDİM

Bir süredir herhangi başka bir şey yapamaz oldum. Kedimin yemeği, oyunu, kumu, uykusu tırmalaması derken nasıl yoruldum anlatamam. Gözlerini çevreleyen ve kulaklarına doğru uzanan simsiyah tüyleri, sonradan iliştirilmiş gibi duran yine siyah bir kuyruğu var. Geri kalan bölümü ise bembeyaz.

Kedimin genelde uykusu yok. Uyumak isterse de mis gibi yatağı varken, gelip benim yatağımda yatmaya çalışıyor. Önce beni kaldırıyor ki rahat yatabilsin. Odada oradan oraya zıplıyor. Nasıl komik bir kedi bu ve tam bir manyak. Topa doğru bir yan yan gidişi var ki görmelisiniz. Kedi seven insanların yaptığı şeyleri aynen yapıyorum. Kedimi anlatıyorum başkalarına. Bana öyle tatlı geliyor ki herkes de sevmeli onu. Daha önce bir kedim olmamıştı. Kedim demek bile çok şeker.

Fakat bu kedinin benimle ilgisi yemek düzeyinde. Bir aşçı ve müşteri ilişkisi var. Gerçi para da verdiği yok ama yemek istediğindeki o miyavlama nasıl dayanılmaz anlatamam. Bu kediler demek böyle oluyor. İşlerine gelirse kendilerini sevdiriyorlar. Canları isterse birazcık işte şöyle kıyıdan köşeden sevgi gösterisinde bulunuyorlar.

Geçen gün kapı kapalı olduğu için diğer odada mahsur kaldığından mıdır nedir çişini yaptı. Tabi temizlik üstüne temizlik sonra. Daha önce hiç yapmamıştı aslında çok temizdir. Böyle de temize çıkarıyorum…

O daha bebek olduğu için tek bildiği şey oyun, ne görse oyuncak. Benim oynatmamı da istiyor, hem de parmaklarıma pençe atarak oynamak istiyor. Büyüdükçe, tırnakları güçlendikçe her tarafımı tırmalar oldu. Ellerim çizik içinde kaldı. Ona bunun yanlış olduğunu öğretmeye(!) çalışıyorum. İleride bırakır mı bilmem.

Dediklerimi anladığını düşünüyorum bazen, ben de onu anlıyorum ya da bana mı öyle geliyor? Her kedi sahibi gibi kedimin beni anladığını iddia ederek benzerlerimin yaptıklarını yapıyorum. Onunla konuşuyorum bir çocuk gibi konuşuyorum hem de. Ben mi çocuğum o mu çocuk orada bir karmaşık durum var ya neyse. Sessiz durduğunda kesin bir şeyler karıştırıyor oluyor. Kızdığım ne varsa çaktırmadan sessizce yaparken buluyorum onu.

Uzun yıllar bakabilecek miyim acaba? Kendime de güvenim yok kediye de. Beni terk edip giderse ya da ölürse, ben ne yaparım o zaman? Bir gün o kadar çok yemişti ki tıkandı sanki, ölüyor sandım. Yemeği böylesine çok seven iştahlı bir yaratık görmedim daha önce. Beni ne zaman görse yiyecek bir şeyler istiyor.

Bu kedinin annesinin yanında olması gerekirdi. Annesi ne istiyorsa anlardı bir kere. En önemlisi de süt. Annesini emmeye ihtiyacı var. Bu tabaktaki sütle olmuyor,  içine su katılan üstelik. Süt kedilere zararlıymış laktozsuz süt olmalıymış. Annesinin sütü öyle mi ya. Sadece ona özel üretilmiş bir süt geliyor annesinden. Bütün bebeklere öyle özel süt gönderiliyor. Bu ne kadar inanılmaz Allah’ım.

Şimdi kucağımda mışıl mışıl uyuyor ki bu, oyun oynayalım diye gece beni uyandıracak   demek oluyor

SENİN GİBİ

İki gün önce kavga etmişlerdi ve arkadaş kalmak üzere ayrılmışlardı. O sabah yine de onu görmek için evine gitmişti. Eve girdikten sonra ayakkabılıktaki botlarının yanındaki topuklu ayakkabılar dikkatini çekti. “Ağlamayacağım” diye tekrarladı içinden.

“İçeri gelsene”

“Rahatsız etmeyeyim” diye cevapladı.

Biraz tereddüt ettikten sonra girdi. Mutfağa, pencere kenarındaki o hep kahve içtikleri masaya geçip oturdu. Biraz havadan sudan konuştuktan sonra “Bu kadar çabuk davranacağını düşünmezdim.”dedi.

Bir şey söylememişti. Öylece durduktan sonra birden ağlamaya başladı adam. Kimse sana benzemez diyor ağlıyordu. Birbirlerine sarılıp ikisi de ağlıyordu artık.. Öylece dakikalarca gözyaşı döktüler hiç konuşmadan. Birlikte paylaştıkları ne varsa aklından geçiyordu. "Buna beni sen zorladın" dedi. Başkasını bulacağını söylemiştin ya bu beni öylesine kırdı ki senden intikam almak isterken kendimi yaraladım.

Solgun sokak 15 numaralı kapının önünde bir kız çocuğu oynuyordu. Teyzesi elini tutup eve götürdü onu. Annem nerede diye sordu çocuk. Kadın göz yaşlarını silerek kucakladı onu. Ben de senin annenim artık diyordu. Annen çok uzaklara gitti bir gün sen de onun yanına gideceksin. Sonraki günlerde diğer kardeşleriyle birlikte bir süre orada bir süre burada kalıp, sarılacak anneden yoksun ve baba sevgisinden mahrum, babasının o kocaman ellerinden korkarak büyüdü. Zamanla anladı ki annesi olmayınca kimse anne olamıyordu.

Yıllar geçti bir adamı sevdi, evlendi. Harika dediği evliliği, geçmişte çektiği bütün acıları sona erdirmişti. Bundan sonra güzel günler bekliyordu onu. Fakat ne olduysa oldu o güzel rüya da bitti. Tek başına fakat güçlü bu kadın her zorluğun altından kalkıyordu. Artık aşka kendini kapatmış, sadece bir iş kadını olarak kendini işine adamıştı. Bir gün onu gördü. Daha önce karşılaşmış gibiydiler. Birinin dediğini öbürü tamamlıyor, birlikte geçirdikleri o eğlenceli ve güzel saatler birbirini kovalıyordu. Bazen düşünmek yetiyordu da,  telefon çalıyor karşılıklı şaşırıyorlardı. Onun için nelerden vazgeçmemişti ki, neleri feda etmemişti. Bu insanın başına bir kere gelebilecek güzellikte bir şeydi ve her şeye değerdi.

“Bütün bir ömür geçirmeye değecek bir kadın varsa o da sensin”. dedi.

“Biz arkadaşız zaten.” dedi kadın. "Tabi ki hayatında bir kadın olacaktı fakat bunun bu kadar çabuk gerçekleşeceğini bilmiyordum. Önemli değil, madem başlamışsın devam ettirmelisin. Benimle bir geleceğin yok zaten. Evlenmeyi düşünmüyorum geçmişi unut, hayatını onunla sürdür, mutlu olmak hakkın."

“Görüşürüz, kendine iyi bak” dedi ve çıktı evden kadın. Yol boyunca ağladı. Eve gidip sayfalarca yazı yazdı.

“Senden başka bir adam bana dokunamayacak. Bundan sonra kimseyi hayatıma katmayacağım. Sen mutlu olurken ben kahrolacağım ama kimse bilmeyecek. Bu kadar severken neden birlikte olamaz insan.

Dinmeyen göz yaşım, anlayamadın bendeki aşkı sen. Öyle büyüktü ki sığmıyordu kalbine. Senin boşluğunu kim doldurabilir ki. Bundan sonra karşılaştığım hangi adam bana senin gibi bakar. Ben hangi adamın gözlerinde, sende gördüğümü görebilirim. Sen mutlu  ve iyi ol bir tanem. Ben başka bir şey istemiyorum bundan sonra. Bir tarafım eksik olacak, her gün uyandığımda seni görmek, sarılmak istediğimde olmayacaksın ve bu beni daha yalnız yapacak. Daha güçlü gözükeceğim fakat hepsi bir yalandan ibaret olacak.”

Adam kapıyı kapattıktan sonra mutfağa geri döndü. Bir sigara yaktı. “Yanımdaki her kadına senmişsin gibi sarılacağım. Bu beni daha da mutsuz yapacak. Çünkü hiç biri senin gibi olmayacak. Asla bir daha bu kadar sevmeyeceğim.” dedi.

Bir hikaye daha böyle yanlış, hak etmedikleri bir sonla bitiyordu iki sevgilinin...